petak, 29.06.2018.

Turboseks u ženskom hrvatskom romanu



Na poslu, često u stankama, diskutiram s doktoricom književnosti, koja je posebno alergična na sintagmu "žensko pismo". Iako mi feministice spadaju u bliski klug intelektualnih družica, ja pak ne prihvaćam suprotstavljenu tezu, da postoji samo dobra i loša književnost, meni se nikad nije život činio previše logičan i tako lako shvatljiv.
Što sam stariji sve su mi zanimljivije uglavnom mlađe književnice, koja ruše dosadašnje tabue, o međunarodno uspješnima, posebno meni otuđeno bliskoj Ivani Sajko, koju se nadam u Berlinu možda i upoznati, te Teni Štivičić i sličnima već sam pisao, ipak u priči omeđenoj spolovima, falio mi je jedan kotačić.
Dobio sam ga potpuno iznenađujuće i u prilično grubom obliku kod mlade Viktorije Božine, koja, sasvim logično, trenutno poput uspješnih prethodnica, živi van domovine. Karika koja je nedostajala bila je seks, osim kod povremeno Sajko, seks je kod autorica bio ili potpuno sporedan, ili izuzetno dosadno opisan, vezan uz fatalne ljubavi. Božina je tu osvježenje, njena otvorenost zna iritirati, ali meni ono, baš simpatično iritirati. Nije to nipošto glavna tema, al nešto kao kod Bukowskog, usputna, suvažna tema.
Daleko je to od snage izričaja Ivane Sajko, dublje su mi u nekim djelovima i naše zrelije književnice i blogerice Silvija i Tanja, ali da je u ponekim sekvencama roman "Turbofolk" Viktorije Božine, recimo uzbudljiv, mora se priznati, naročito što namjerno draška čitatelje na moguće autobiografske detalje. Od koga je tako naučila pisati ostaje nepoznanica, jer profesorica književnosti iz romana, kod koje dva puta pada ispite, predstavlja izuzetno negativan lik, prepoznatljiv svima nama što smo studirali literaturu.
12:07 | Komentari (13) | Print | ^ |

<< Arhiva >>

11. 08.