My spiritual exercises
ponedjeljak, 24.03.2014.
DA LI JE POSTOJALA ATLANTIDA – APENDIKS II
Promišljajući naknadno, zaključio sam da tekst koji govori o Atlantidi ne bi mogao biti potpun bez barem kratkog osvrta na katastrofu Atlantide, tj. događaja koji su prethodili uništenju ovog drevnog kontinenta i njegovih stanovnika. Pisac već ranije spomenute knjige «The Story of Atlantis» W. Scott-Elliot govori o postepenom nestanku Atlantide, kroz 4 faze, odnosno četiri katastrofična događaja koji su zadesili kontinent. Za razliku od njega, H.P. Blavatsky u «Tajnoj doktrini» govori o samo dvije katastrofe – jedna koja se desila prije oko 850.000 godina, a druga oko 9.500 godine pr.n.e. Na ovaj zadnji događaj odnosi se dakle samo potonuće otoka Posejdonisa (vjerovatno se nalazio na području današnjeg Azorskog arhipelaga), posljednjeg ostatka nekoć velikog kontinenta, koji se prostirao od istoka današnjih SAD sve do Irske i sjeverne Engleske i Škotske. U to su vrijeme delta Nila i sjever Afrike bili spojeni sa jugom Evrope (dok je sjever Evrope bio pod vodom).
Helena P. Blavatsky piše kako su ove tajne u vezi formiranja zemlje i mora bile dio drevnih misterija i nisu se saopćavale nikome izvan ovih krugova, pa tako s njima nisu bili upoznati čak ni geografi. Bilo je nekoliko velikih potopa, veli H.P. Blavatsky, a onaj od prije 850 hiljada godina je bio taj, koji je uništio Atlantidu, kao kontinent, - nakon toga sve što je ostalo bio je relativno mali otok, Posejdonis. Osim ovog, velikog potopa, desio se i manji, dakle koji se smješta oko 10 hiljada godina prije naše ere, i vezuje se uz završetak glacijalnog perioda.
Veliki potop se u svetim knjigama, Kaldejaca, Brahmina i drugih, ne spominje kao prvi, već kao DRUGI veliki potop.
Dakle, potonuće Atlantide je ona kataklizma, koja se opisuje u raznim religijskim spisima starih naroda, na osnovu čega onda proističu legende i alegorije o Vaivasvati, Utnapištimu, Noi, Deukalionu i «tutti quanti», kako navodi Blavatsky. Riječ je, znači, o izabranim pojedincima, koji su bili spašeni od potopa. Blavatsky navodi da je kraj Atlantide kao kontinenta donio poremećaj u aksijalnoj rotaciji. Ovaj događaj je promijenio sliku naše planete, i spomen o kontinentima i otocima, o civilizacijama i naukama, nije ostao nigdje drugdje zabilježen, osim u Svetim zapisima Istoka (Sacred records of the East). Blavatsky spominje četiri promjene u pomicanju polova. Ima jedna interesantna rečenica; «Occult data show that even since the time of the regular establishment of the Zodiacal calculations in Egypt, the poles have been thrice inverted.» Dakle, do početka zodijačkog računanja u Egiptu, polovi su se bili već tri puta obrnuli.
Što kaže oficijelna nauka, o obrtanju polova? Prema oficijelnoj nauci, geomagnetski obrat (Geomagnetic reversal) jest promjena u orijentaciji Zemljinog magnetskog polja, tako da pozicije magnetskog sjevera i juga postanu međusobno zamijenjene. Ovi se događaji dešavaju na skali od desetaka hiljada godina i duže, a zadnje se takvo obrtanje desilo prije 780.000 godina. Jedna alternativna teorija (naučna, ali sa malom podrškom) veli da udar meteora može podignuti prašinu u atmosferu, koja onda može ohladiti Zemlju do tačke formiranja ledenih kapa na polovima, što onda ubrzava Zemljinu rotaciju i dovodi do trenja između omotača i vanjske jezgre, što konačno uzrokuje revulziju. Inače, artefakti iz tektita pronađeni na području Azije govore o jednom snažnom impaktu meteora prije 803.000 godina. Inače, neki naučnici smatraju da polovi mogu spontano 'migrirati' iz jednog u drugi položaj/orijentaciju tokom stotina, pa i nekoliko hiljada godina.
Postoje također naučne hipoteze («The Younger Dryas impact event») o tome, da se desio udar komete na području ledenog pojasa Velikih jezera prije oko 12.900 godina. Ova hipoteza pokušava objasniti izumiranje mnogih velikih životinja na područje Sjeverne Amerike, te smanjenje populacije, na kraju pleistocena.
Uglavnom, možemo zaključiti da i oficijelna nauka smatra, da su sasvim realno mogući bili kataklizmički događaji obrtanja polova, odnosno udara meteora/ komete prije oko 800.000, te oko 13.000 godina. Za vrijeme ovog potonjeg 'eventa', nivo oceana podigao se za više od 100 metara, te su tako bile potopljene (mnoge?) piramide, i druge građevine.
No, što je bilo sa PRVIM potopom? Da li se on moguće odnosi na veliki kataklizmički događaj od prije 65 mil. godina, a koji se povezuje također i sa izumiranjem dinosaura?
Gledajući kartu sjeverne Amerike, pogled mi se uvijek vraća na Meksički zaliv. Kako je zapravo bio stvoren takav jedan ogroman zaliv, ovalnog, gotovo kružnog oblika? Nigdje drugdje u svijetu nema nešto slično. Nekako sam čisto logički razmišljajući nadošao na zaključak da je taj asteroid koji je udario našu planetu prije 65-66 miliona godina pao na krajnji jug sjevernog američkog kontinenta (tada već odvojenog od Atlantide, odnosno ogromnog otoka Ruta), prema mapi br. 3 u knjizi «Story of Atlantis» Scott-Elliota. I tako napravio ogromnu rupu u kontinentalnoj masi, spojenu sa oceanom samo u uskom potezu od Yucatana do Kube, te od Kube do Floride.
Geolozi tvrde da je Meksički zaliv nastao u kasnom trijasu, znači prije oko 200 mil. godina i to kolizijom kontinentalnih ploča (?) te cijepanjem prakontinenta Pangee. Čisto logički zaključujući, meni se čini da ovakvi pokreti ne bi dali ovakav pravilan oblik Meksičkog zaliva. Za razliku od Hudsonovog zaliva, koji je isto tako velik, ali plitak, Meksički je dubok i preko 4 kilometra, upravo u svojem centralnom dijelu.
Začudo, ovu 'moju' teoriju podupire barem jedan geolog. Godine 2002. američki geolog Michael Stanton je objavio spekulativni esej koji sugerira impaktno porijeklo Meksičkog zaliva (doduše u naznačenom vremenu, od oko 200 mil. godina). Ostali geolozi se uglavnom s ovim kolegom ne slažu, te ogromnom većinom prihvaćaju hipotezu o tektonici velikih ploča, ne o impaktu asteroida.
S druge strane, postoji krater Chicxulub, lociran na Yucatanu, koji potiče upravo od prije 65 miliona godina. Dakle, geolozi smatraju da je upravo ovaj udar asteroida (interesantno kako blizu Meksičkog zaliva – na samoj obali) uzrokovao ili većinom doprinio izumiranju dinosaura. Nekima je čak argument bio veličina kratera (pošto se smatra da veliki asteroidi, recimo od par stotina km ne vrludaju svemirom, već bivaju uhvaćeni u orbitu planeta). Ovaj na Yucatanu ima promjer od nekih 200 kilometara, te se smatra da ga je napravio asteroid dijametra od oko 10-15 km. Lako je procijeniti da bi za rupu od 1000 km bio potreban asteroid od barem 50-ak km u promjeru, ako ne i više. Mogućnost sudara sa takvim asteroidom je navodno veoma mala, po nekima čak gotovo i ne postoji.
Meni se čini da su tzv. 'plave rupe' u blizini Yucatana i Floride nastale od pratećeg roja 'kamenčića' velikog meteora koji je pogodio Meksički zaliv. Plave rupe (Blue Holes) su depresije približno kružnog oblika, sa strmim zidovima. Ime im potiče zbog dramatičnog kontrasta između tamno plave duboke vode njihovih dubina i svjetloplave plićaka koji ih okružuje. Naučna hipoteza objašnjava formiranje plavih rupa erozijom od kiše i kemijskih atmosferskih uticaja, proces koji je bio završen njihovim potapanjem na kraju ledenog doba.
