Cecilia Meireles

Serenade

Allow me to close my eyes,
I’m so far away and it’s so late!
I thought you were merely delayed,
and I began to wait for you, singing.
Allow me to change now:
adapt myself to being alone.
There’s a soft light in the silence, and the pain is of divine origin.
Allow me to turn my face towards a sky bigger than this world,
and let me learn to be as docile in dreams as the stars in their wandering.





Serenata

Permita que eu feche os meus olhos,
pois é muito longe e tăo tarde!
Pensei que era apenas demora,
e cantando pus-me a esperar-te.
Permita que agora emudeça:
que me conforme em ser sozinha.
Há uma doce luz no silencio, e a dor é de origem divina.
Permita que eu volte o meu rosto para um céu maior que este mundo,
e aprenda a ser dócil no sonho como as estrelas no seu rumo.


Za @Anabonni; nekakav prijevod, molim ispravke tko zna bolje.....


Serenada
Dopustite mi da zatvorim oči,
tako sam daleko, i previše je kasno!
Mislila sam da samo kasniš,
i zapjevah čekajući te.
Dopustite mi da zanijemim sada;
da se prilagodim samoći.
U tišini je slatka svjetlost, a bol je božanskog podrijetla.
Dopustite mi da okrenem svoje lice prema nebu većem od ovog svijeta,
i naučim biti poslušna u snu, poput zvijezda na njihovom putu.






********************









Farewell

For me, and for you, and for the others
wherever the others are,
I’m leaving the raging sea and the quiet sky:
I want solitude.

My road is without a sign and without a landscape.
So how do you recognise it? — they ask.
— By the absence of words, the absence of images.
Not a single enemy and not a single friend.

What do you need? — Everything. What do you want? — Nothing.
I travel alone with my heart.
I’m not wandering lost, merely un-met.
I carry my course in my hand.

Memory has flown from my head.
Flown my love, my imagination…
Maybe I’ll fade before the horizon.
Memory, love and all the rest, where are they?

Here I leave my body, between earth and sky.
(I kiss you, my body, all disillusioned!
Sad flag of a strange war…)

I want solitude.






Despedida



Por mim, e por vós, e por mais aquilo
que está onde as outras coisas nunca estăo,
deixo o mar bravo e o céu tranqüilo:
quero solidăo.
Meu caminho é sem marcos nem paisagens.
E como o conheces? — me perguntarăo.
— Por năo ter palavras, por năo ter imagens.
Nenhum inimigo e nenhum irmăo.

Que procuras? — Tudo. Que desejas? — Nada.
Viajo sozinha com o meu coraçăo.
Năo ando perdida, mas desencontrada.
Levo o meu rumo na minha măo.

A memória voou da minha fronte.
Voou meu amor, minha imaginaçăo…
Talvez eu morra antes do horizonte.
Memória, amor e o resto onde estarăo?

Deixo aqui meu corpo, entre o sol e a terra.
(Beijo-te, corpo meu, todo desilusăo!
Estandarte triste de uma estranha guerra…)

Quero solidăo.





Doviđenja
Za mene, za vas, i za sve drugo što je
gdje druge stvari nikada nisu,
ostavljam nemirno more, i spokojno nebo;
želim samoću.

Moj put nema ni znakova, ni pejzaža.
Pa kako ga poznaješ? - pitati će me.
Jer nema ni riječi, nema ni slika,
nema neprijatelja , niti brata.

Što tražiš? - Sve.Što želiš? - Ništa.
Putujem sama, sa svojim srcem.
Nisam izgubljena, nego neusklađena.
Nosim svoj put u svojim rukama.

Sjećanje mi je poletjelo s čela.
Moja ljubav je poletjela, moja mašta ...
Možda ću umrijeti prije horizonta.
Sjećanje, ljubav, i ostalo, gdje će biti?

Ostavljam svoje tijelo ovdje, između sunca i zemlje.
(Ljubim te, tijelo moje, kakvo razočaranje!
Tužna zastava jednog stranog rata ......)

Želim samoću.



********************









Contrary Moon

I have phases, like the moon.
Phases to hide myself,
phases to walk the street…
Perdition!
Perdition!
I have phases of being yours,
and others of being solitary.

Phases which come and go,
in the secret calendar
invented for me
by an arbitrary astrologer.
And melancholy goes round and round
its interminable time-table!

I don’t connect with anyone
(I have phases like the moon…)
A day that someone is mine
is not the day that I am theirs…
And, when that day does arrive,
the other has disappeared.






Lua Adversa

Tenho fases, como a lua.
Fases de andar escondida,
fases de vir para a rua…
Perdiçăo da minha vida!
Perdiçăo da vida minha!
Tenho fases de ser tua,
tenho outras de ser sozinha.

Fases que văo e vęm,
no secreto calendário
que um astrólogo arbitrário
inventou para meu uso.

E roda a melancolia
seu interminável fuso!

Năo me encontro com ninguém
(tenho fases como a lua…)
No dia de alguém ser meu
năo é dia de eu ser sua…
E, quando chega esse dia,
o outro desapareceu…




Nepovoljni Mjesec

Imam faze, kao Mjesec
Faze skrivenog hodanja,
faze izlaska na ulicu...
Šteta mog života!
Gubitak mog života!
Imam faze bivanja tvojom
I one druge kada sam sama.


Faze koje dolaze i odlaze
u tajnom kalendaru
koje je proizvoljni astrolog
izmislio za moju upotrebu.


Melankolični kovitlac
ti beskrajno vreteno.

Ne srećem se ni sa kime,
(imam faze poput Mjeseca...)
Na nečiji dan budi moj
Nije moj dan da budem tvoja.....
I, kada taj dan dođe
drugi je nestao.......