Pensa con i sensi, senti con la mente
 Eto, to je moja poruka iz Venecije, nakon nezaboravnog i doista blagoslovljenog tjedna tamo... Obišle smo Veneciju uzduž i poprijeko, posjetile Murano, Burano, Torcelo, i ponovo St. Lazzaro (degli Armeni)... Bila sam i na venecijanskom Bienalu - Izložbi suvremene umjetnosti, s gornjim naslovom... I nakon svega toga ću jednog dana doista u miru biti u venecijanskoj klauzuri, gdje su sestre obećale i dalje moliti za sve...Tamo sam se doista osjećala kao doma, kao kod svojih...Kao da je to moje ušće u kojem ću se jednog dana skrasiti kad Bog to bude želio... Preplavljena tim predivnim osjećajima, gledajući svoje časne, u njihovim krasnim bijelim uniformama, odjednom mi je srcem prostrujala popularna pjesmica, inače glupasta, i s potpuno drugim značenjem, ali u ovom trenutku mi tako nekako adekvatna: "Gospe moja, obuci mi bilo..." A doslovno sam se rascmoljila, kad mi je pri rastanku, samostanska kuharica, s. Bernardette, koja ima brata misionara u Čadu, dala da pročitam krasnu pjesmu: Madonnina del mare Al primo sole si desta la citta della marina, e, in un bel giorno, risuona la dolce campana vicina; mentre sul mare d'argento va il pescatore contento, passa e s'inchina alla sua Madonnina dicendole piano cosi: Madonnina del mare, non ti devi scordare da me! Vado lontano a vogare ma il mio dolce pensiero e per Te! Canta il pescatore che va: Madonnina del mare, con Te questo cuore sicuro sara! L'ultimo raggio di sole muore sull'onda marina, e in un tramonto di sogni, lontano la barca camina; fra mille stelle d'argento va il pescatore contento, sente nel cuore un sussulto d'amore, sospira pregando cosi: Madonnina del mare...  |
