25.06.2008., srijeda
Historija u raljama staljinizma (3)
Jednom stečena konsolidacija na temeljima 3. Internacionale, Lenjin biva odstranjen fizički, da bi demagoškom manipulativnošću fatamorganske iluzije bio proglašen balzamiranim svetištem , nazvanim LENJINIZAM, i pod čijim se okriliem rađa jedna od najbestijalnijih tvorevina klasnog društva.
Trocky, kao i najznačajniji boljševički revolucionari, do posljednjeg nestaju kratkim postupkom ili u dugom sužanstvu sibirskih izgona..
Kao da svaki tektonski poremećaj kojemu podliježe klasi čovjek u nekim određenim epohama, biva tek prožet novim oživljavanjem i regeneranjem vlastitog bitka, kad god se revolucionarno zreli uvjeti ne ostvaruju zbog bilo kojeg razloga. Uzburkanom površinom društvenih fekalja tad procvjetaju naj promočurniji , lako adaptirani novim oblicima nasilja jačeg nad slabijim, u općoj intensifikaciji klasnog antagonizma.
Sve do tada, samo je staljinizam mogao doseći sam vrhunac jedne slične klasne suprotnosti zbijene u općem PODRŽAVLJENJU,(nacionalizacija) svih sredstava proizvodnje, i pretvoriti pogonsku radnu snagu u masovno prinudni SAMOUPRAVNI objekt.
Sam klasični kapitalizam kao da ostaje zatečen novim uobličenjima klasne eksploatacije, koja im od tada omogućuje pojednostavljenje sticanja novih vlasništva. Umjesto rizično privatnog ulaganja, podržavljene ubrzo postaje najefikasniji modus opće pljačke svih sredstava proizvodnje, koja ujedno lišava nositelja novih prava svih osobnih odgovornosti.
UK kapitalizam je prvi u prihvaćanju te uspješne ekonomske trićarije, u koju se upušta odmah nakon drugog svjetskog rata, slanjem u ropotarnicu povijesti velikog antifašiste Churchila , i dovodeći na njegovo mjesto istaknutog radničkog prevaranta , laburistu Atlee-a, koji će jednim jedinim potezom nacionalizacije osloboditi engleski kapital od ogromnog ulaganja u ratno dotrajalu privatnu željeznicu, te osloboditi daljnjih rizičnih ulaganja dotadašnjeg posjednika , prebacujući ih na leđa Države, i koja se ubrzo pretvara u prefinjeni buržujski socijalizam, kao partnerska inadžija staljinističkim dosjetkama .
Slijedi nastavak
|
- 15:03 -
Komentari (0) -
Isprintaj -
#
19.06.2008., četvrtak
Historija u raljama staljinizma
2
Marx piše Engelsu o staroj izreci:
„Kad se Bog odluči za neko veliko djelo, njegovo ostvarenje povjerava najglupljima.“
Nije pri ruci datum pisma. Može se lako pretpostaviti da je pisano u momentima kad su se fascikli Prve Internacionale pakirali za prvi brod u pravcu Novog kontinenta.
Europska buržoazija, odmah nakon što je fizički ugušila Parisku komunu, pravovremeno kreće u opću pljačku njenih ideala, pretvarajući ih u vlastiti hibrid buržujskog socijalizma, uobličenog u Kautskovštini, Socijaldemokraciji novih tendencija i Druge Internacionale, te ih stavlja u opću službu svjetskoj imperiji Prvog svjetskog rasta kao moralnu potporu tom prvom agresivnom pohodu na svjetsko tržište.
Oni koji se ne predaju tom suludom više milijunskom krvoproliću, Roza Luksemburg i Karl Liebknecht, socijaldemokratska vlada Njemačke stavlja pred zatvorski strjeljački stroj. Dok se istovremeno u Rusiji zbivaju tendencije revolucjonarnog preokreta, iz sibirskog progona se vračaju Staljin i Molotov, žureći da na vrijeme preuzmu vodstvo od Trockog, neutraliziraju Lenjina, te da Trećom Internacionalom konačno proklamiraju šustinski razlaz sa marksizmom, povjeravajući tu ulogu novo oformljenoj Komunističkoj partiji, najvećem renegatu socijalističke revolucije dosada uopće.
Slijedi nastavak
|
- 12:34 -
Komentari (0) -
Isprintaj -
#
12.06.2008., četvrtak
HISTORIJA U RALJAMA STALJINIZMA
Značajno reagiranje na pripisivanje Staljinizmu šurovanje sa Nacizmom između dva svjetska rata
Ne iznenađuje,koliko i sama činjenica jednog nepotpisanog stava.
Kao takav, može se baciti u korpu za smeće, ili razmotriti kao kukavički akt jedne agresivne sirovine, prekrivene u ljudskom liku.
Kasne dvadesete 20. stoljeća donose Njemačkoj nagli ekonomski uzlet, koji ubrzo, sučeljen svjetskom ekonomskom krizom, postaje njen značajan faktor. U tom dvosjeklom maču, ili škarama kapitalizma u krizi, Njemačka je jedina europska zemlja spremna za velik društveni preokret.
Komunistička partija zemlje tada ubire tri milijune glasova. Sa ukupnim svojim članstvom od 100 000 osoba, postaje najznačajnija lijeva partija Europe.
Dok Socijaldemokrati, ( SD, povijesna partija Marxa i Engelsa), prema informacijama koje pristižu iz Socijalističke Radničke partije Amerike, posjeduju, zajedno sa KP većinsku nad moć u sindikalnim organizacijama zemlje, u kontrastu sa Hitlerovim Nacional Socijalistima koji 1930 dobivaju jedva 800 000 glasova.
Tek u par idućih godina njemački kapitalizam tone u svjetsko ekonomskoj depresiji. Njena ekonomija biva devastirana . Tri milijuna radnika ostaju bez posla. Nacizam dobiva krila optužujući svjetski kapitalizam za podređivanje Njemačke vlastitim tržišnim zakonima i „ židovskim komunistima“ za opće ekonomsko rasulo. Tome se masovno pridružuje srednja klasa. Iste godine,1930. nacisti usvajaju 6,5 milijuna glasova.
No, pored toga, KP zajedno sa SD još uvijek su dvostruko jači. KP naglo raste i već 1932 čini elitnu snagu zemlje u sindikalnim organizacijama, u policijskim i oružanim snagama zemlje, organiziranih u 400 000 pripadnika „ Schufa „ .
Pri samom usponu Hitlera, dvije najsnažnije političke partije SD I KP Njemačke, ostaju pri svojim starim bezidejnim grijesima, zajednički snivajući reformiranu novu državu, u momentima najzrelije tadašnje europske situacije za jednu uspješnu socijalističku revoluciju.
Sam Staljin odlučno sugerira KP Njemačke suradnju sa weimarskom buržoazijom, sve dotle dok Moskvi to zatreba. Danas je, barem, potpuno sagledivo u kojoj bi mjeri Staljin postao ugrožen jednom uspješnom socijalističkom revolucijom u samom susjedstvu. Posljedice jedne podređene poslušnosti ne samo što rađaju totalnu pasivnost i političku paralizu zemlje, već otvaraju sve uvjete skorog Hitlerovog holokausta.
„Weimarski režim i revolucija po boljševičkom modelu,kao i sva ostala politika KP Njemačke, mora započeti tamo gdje je i smišljena- u Moskvi.“ (SLP Amerike)
Komunisti sve više upadaju u puki radikalizam i sektaštvo, sve više instruirani Staljinom prema „umjerenim“ buržujskim partijama. Dok istovremeno radnička klasa Njemačke čeka znak od svog vodstva proglašenja generalnog štrajka koji ne stiže nikad.
Dok čovječanstvo i do danas ne stiče muda za jedno službeno proglašenje onog drugog, naporednog holokausta, ali dvostruko većeg, staljinovog, koji , kao da namiguje Hitleru, pokazivanjem svog umijeća da se u jedan jedini holokaust može utrpati vlastite sjajne revulucijonare, kompletnu intelektualnu elitu Oktobra, glavninu semitskih Rusa, što dostiže zajedno sa „kulačkim elementom“ predpostavljenu brojku od 12 milijuna ljudskih duša.
A što je to sve prema mal du siecle kapitalizma, svestrano angažiranom na „…umrtvljavanju života, automatizacije čovjeka, i otuđenje od sebe samog.“ ( E. Fromm)
Nikada radnici jedne zemlje nisu bili tako spremni i ujedinjeni za jedan totalni revolucionarni obrat, kao u februarsko - martovskoj Njemačkoj 1933, umjesto čega sijedi već nakon pet godina jedan logični monstrum abortus Ribentropov- Molotov sporazum o međusobnom nenapadanju.
Pakt koji praktično ostaje još uvijek na snazi kod nas na Balkanu, jer, naviknuti na ideološko zatvoreni prostor vlastite nastambe, posve se privikavamo na njegovu neprozračenost.
Kad se u tom ustaljenom ozračenju počinjemo daviti, kad zaškripi mentalni bronhitis, tad pronalazimo uobičajene vanjske i unutrašnje neprijatelje, i praznimo svoj gnjev prema njima.
Inertna narav, najveći je naš neprijatelj, bio, jeste i biti će. Historija nam ni iz blizu ne daje ocjenu koju umišljamo sebi na „Samoupravnom“ socijalizmu.
1948. bila je naša godina potpaljivanja stjeničavih slamarica, kojima smo se do tada aladinski spuštali na ovaj svijet.
Njihova mjesta kasnije uzimiju „ hrvatski madraci“, bez neke potrebe za većim provjetravanjima.
Bilo je dovoljno odškrinuti malu sljepuju prema zapadu da se riješimo zapaha krvi Grčkih partizana protjeranih sa ovih prostora,još iste godine.
Tada smo komotno mogli nastaviti blaženo haluciniranje našeg promućurnog bitka, putovima Dahauskog procesa u Ljubljani, naseljavanjem Golog otoka, priređivanje kazališnih farsa „Radničkih savjeta“, sve do glamuroznog Ustava iz 1974. kojim se otvaraju svi nacionalni torovi zemlje za dolazeće rentijere Tuđmana i Miloševića , te u kojima se pravovremeno obučava 80 000 članova SKJ za potrebe Tuđmana, glavnina ostalih za Miloševića. Izuzev, dakako, Brijune, namijenjene posljednjoj društvenoj gamadi Trečesvjetske vladajuće klase.
Nisu nam bile potrebne neke vlastite, originalne umješnosti.
Baćuška nam ih je podario nesebično, za sva godišnja doba u toj dugoj kalendarsko historijskoj epohi Klasnog Društva.
Ali, primijetit će se, Antifašizam je ipak bio i ostao naše znamenje. Njime su se kitili „socijalistički „ Milošević i „demokratski“ Tuđman. I tko još sve nije. Samom Churchilu nije ništa smetalo da postane čelni europski antifašista. Tek nakon što se vratio iz prvog svjetskog rata , gdje je osobno upravljao u Iraku genocidom nad Kurdima i Armenima, daveći ih masovno bojnim otrovima, i presjecajući ravnoliniskim granicama njihove domove.
Kolika su se zlodjela od tada rađala, u svijetu i kod nas pod tim znamenjem!
Zar ne zatičemo naše Seniore Antifašiste u njihovim svakodnevnim aktivnostima u stranci penzionera.
Dok oni koji istovremeno pripadaju nacionalnim manjinama koriste, podmićeni, svoj dvostruki glas u podržavanju HDZ na vlasti.
Što ostaje još za reći o toj sumanutoj ANTIFAŠISTIČKOJ DEKLARATIVNOSTI, koja danas prsato paradira pokraj KRŠĆANSKE i SOCIJALISTIČKE, ako se ostaje bez spomena onog DRUGOG ANTIFAŠIZMA , kojeg predstavljaju individue Idiota i Don Kihotovca, okupljenim na gradskim smetištima u svom animalnom opstanku.
www. severinomajkus.com/blog
|
- 22:27 -
Komentari (1) -
Isprintaj -
#
04.06.2008., srijeda
PROCESSO D'OTTOBRE
I grandi ideali sociali che nascono in particolari epoche storiche,di regola
impetuosamente terminano nelle fauci del proprio predatore.
La ragione di cio' non ha ancora avuto la spiegazione scientifica che provabilmente
giace nascosta nelle regole evolutive della comparsa della vita stessa su questo pianeta.
Il parto dell'essere intelligente e' come se fosse in eterna discordia, divario con il
finale che e' la comparsa dell' Uomo.
Percio', come se l'apparizione del Cristianesimo che nello schiavo originariamente
presentiva l'Uomo,molto presto diventa la sua impetuosa contrarieta'. Con i roghi, le
crociate, la vicinanza assidua alle classi regnanti, direttamente e indirettamente si
ritrova in tutte le cosidette guerre di protezione,nei sterminii di massa dell' Umano.
Quanto rimane e' sottomesso a dottrinazione dalle forze sociale che ne creano lo
schiavo economico e l'oggetto della contemporanea democrazia liberale.
Il protestantesimo ha vissuto il percorso identico.
La rivoluzione borghese, e l'apparizione del socialismo scientifico nel
dicianovesimo secolo che partorische la Comune di Parigi, hanno inghiottito la loro prole.
La Rivoluzione d' Ottobre poi genera alquanto in fretta l' idra chiamata Stalinismo, quale
partner nazista nel soffocamento della prima minacciosa rivoluzione socialista in
Germania, all' inizio degli anni trenta del secolo scorso, nonche' la liquidazione di massa
dei propri cittadini,che di regola all'atto delle esucuzioni venivani batezzati '' kulak ''.
Le apparizioni delle tendenze riformatrici a posto delle rivoluzioni, che godono del
sostegno della prima e della seconda Internazionale, del manirismo a posto del sostanziale
movimento, si trasformano nelle ''idee delle babette'', alle quali De Leon,gia' all' inizio
del ventesimo secolo esclama:''Ce ne abbiamo abbastanza delle vostre riforme,mediocrita',
infantili aspirazioni del movimento piccolo borghese, nel tempo dei colossali problemi
sociali,che bussano alle porte di ogni Uomo, rivendicando la loro soluzione.''
Da cio', laddove si minano le basi di una societa' nel momento del suo sorgere,
e' illusorio e poco serio sognare l' armatura del suo tetto.
L'idea di consacrare al tema un' opera d'arte figurativa,nasceva nel corso degli
anni, vivendo di alti e bassi e l'eterno timore di esprimere qualsivoglia posizione che
potesse associarsi anche alla minima asserzione di non chiara provenienza, finche'
finalmente non appariva nella forma del Cenacolo.
Dodici maschi,con la presenza di una singola femmina! La tela e stata tagliuzzata
in piccoli frammneti,tanto da non permettere alla sciochezza di ripetersi.
Diversi anni dopo, durante una mostra a Padova che inaugurava Luciano Morbiato
dicendo fra l'altro, ''….. di un' opera pittorica non piu' esistente…..'' mi incito' a ritornare
a casa e stendere una nuova tela.
Vicino a Rosa Luksemburg, al posto di Lassalle appariva Monica Prince,segretario nazi-
nale del PSO australiano.E' stato il primo passo dell' autore verso il problema del
femminismo.Ad Albona compare la grande giustificazione della presenza di Giuseppina
Martinuzzi,che nella nuova composizione occupa il posto di Paul Lafarque.
Si susseguono delle notti inosonnie,nelle quali ad un tratto folgora nel pieno della sua posa
Vera Zuzulic,che a suo tempo tanto veniva messa in rilievo da Engels.
Klara Zetkin era per parecchio tempo trascurata,per il fatto che si riteneva sia sufficiente
la presenza di Lenin…..Alla fine prendeva il posto di Bebel.
Plehanov non era sostituibile inquanto dall' inizio occupava una posizione importante
nella composizione,quale statista simbolico che a Marx portava la notizia della trucidazione
delle bambine dei Romanov,e l'inizio del tramonto di ancora un grande idea dell'umanita'.
Cinque donne in compagnia di sette uomini potrebbe non essere ancora sufficiente,pero'
acettabile per un Ottobre del XX secolo in Europa.
La composizione consiste nel triangolo basilare: Marx,Lenin, De Leon dentro la
grande elisse. La elisse media superiore e' composta da: Giuseppina Martimuzzi,Antonio
Labriola,Engels,Marx e Plehanov,mentre la terza,minore,destra e' composta da : Monica
Prince,Rosa Luksemburg,Karl Liebknecht,Klara Zetkin e Franc Mehring,per il quale
oggi mi dispiace che abbia preso il posto di Bebel.
Vera Zazulic,con il gatto domestico,prima dell' adunamento.
Due bambini si sono trovati li' spontaneamente.
La scelta finale degli statisti del ''Processo d'ottobre'' e' frutto di mera soggetivita'
dell' autore, che mai e poi mai a nessuno la imporra', fuori dal proprio vedere.
Il posto d' incontro e un' aula giudiziaria di Parenzo,dalla quale si estendeva la
veduta del porto cittadino,nel mentre di una noiosa accusa,che ricordava all' imputato
le parole di Dostojevski: '' Tutti siamo,a tutti, per tutto colpevoli.''
Severino Majkus.
|
- 16:10 -
Komentari (0) -
Isprintaj -
#
02.06.2008., ponedjeljak
Povodom skorog prestavljanja likovnog djela
OKTOBARSKO SUĐENJE
Veliki društveni ideali koji se rađaju u pojedinim historijskim epohama, gotovo kao pravilo nalijeću ravno u ždrijelo svome predatoru.
Uzročnost tome još nema svog znanstvenog razjašnjenja, koji vjerojatno leži kamufliran u evolutivnom pravilniku same pojave života na ovoj planeti.
Narođavanje inteligentnog bića kao da je u nekom vječnom neskladu, raskoraku, sa konačnicom porođenja Čovjeka.
Stoga,kao da sama pojava Kršćanstva, koja u Robu prvobitno naslućuje Čovjeka, ubrzo postaje njegova najžešća suprotnost. Svojim lomačama, križarskim pohodima, kao i najbližem partnerstvu vladajućim klasama, direktno i indirektno se zatiče u gotovo svim agresivnim, zvanim obrambenim ratovima, na masovnom istrebljenju Ljudskog . Ono pak što od njega ostaje, podređeno je doktrinaciji društvenih sila što od njega tvore ekonomskog Roba i Objekt suvremene liberalne demokracije. Protestantizam je išao identičnim putovima.
Građanska revolucija, kao i pojava znanstvenog socijalizma devetnajstog stoljeća što rađa Parijsku komunu, pojele su vlastitu djecu. Oktobarska revolucija ubrzo rađa aždaju čovječanstva Staljinizam,kao nacističkog partnera gušenja prve prijeteće socijalističke revolucije u Njemačkoj, početkom tridesetih godina, kao i masovno istrjebljenje vlastitog stanovništva, krštenom pri smaknuću u „ Kulački element“.
Pojava reformskih tendencija umjesto revolucije, koje zagovaraju prva i druga Internacijonala, manirizam umjesto sadržajnih pokreta, pretvara ih u ideje „ delle babette“, ( bablje ), na koje De Leon, još početkom 20. stoljeća uzvikuje : „ Dosta nam je vaših „reformi“! Moralno mediokritetskih i djetinjih aspiracija malograđanskih pokreta, u vremenima kolosalnih društvenih problema, koji kucaju na vrata svakom čovjeku sa zahtjevom da budu riješeni.“
Stoga, gdje god se miniraju zdravi temelji jednom društvu u njegovom samom nastajanju, iluzorno je, i neozbiljno, sanjati o njegovom krovištu.
Misao da se temi posveti likovno djelo rađala se godinama, doživljavajući svoje uspone i padove, i vječitu bojazan da se izrazi bilo kakav stav koji asocira na i najmanju tvrdnju nejasnog porijekla, da bi se konačno pojavila u svom alegoričnom obliku „Zadnje večere“.
Dvanaest muškarčina u prisutnosti jedne jedine žene!
Platno biva izrezano u sitne djeliće, tek toliko da se glupost ne bi ponavljala.
Godinama, nakon jedne izložbe u Padovi, koju otvara Luciano Morbiato svojom riječiju „ …di una opera pittorica non piu' esistente“, podstakla je što skoriji povratak kući, i zatezanje jednog novog platna.
Kraj Roze Luksemburg pojavljuje se, na mjestu dotadašnjeg Lassale-a, Monica Prince, nacionalni sekretar SRP Australie. Bio je to prvi autorov korak ka ženskom pitanju. Dok se u susjednom Labinu ukazuje velika opravdanost prisutnosti Giuseppine Martinuzzi, koja se u novoj kompoziciji pojavljuje na mjestu Paul Lafarqa
Slijedila je neprospavana noć, u kojoj bljesne odjednom u svoj svojoj pozi Vera Zazulić, svojevremeno toliko isticana od Engelsa. Klara Zetkin bila je dosta dugo zapostavljena, iz razloga što se smatralo dostatnim prisutstvo Lenjina..Pri kraju ipak zauzimlje mjesto Bebela.
Samog Plehanova nije bilo moguće smijeniti jer je već iz prva zauzimao značajno mjesto kompozicije, kao simbolični statista koji donosi Marxu vijest o smaknuću djevojčica Romanovih, i početak zalaza još jednog velikog ideala čovječanstva.
Pet žena u društvu sedam muškaraca , možda još nije posve fer pozicija, ipak možda lakše prihvatljiva za jedan Oktobar 20. stoljeća u Europi.
Kompozicija se sastoji od zamišljenog bazičnog trokuta Marx, Lenjin, De Leon, u velikoj elipsi.
Srednju, gornju, lijevu elipsu čine: Giuseppina Martinuzzi, Antonio Labriola, Engels, Marx i Plehanof , dok onu manju treću, desnu, sačinjavaju : Monica Prince, Roza Luksemburg, Karl Liebknecht, Klara Zetkin i Franz Mehring, za kojeg mi je donekle danas žao što je zauzeo mjesto Bebela.
Vera Zazulić njeguje kućnu mačku prije samog okupljanja.
Dvoje djece se tu našlo spontano.
Tako da je konačan izbor statista „ Oktobarskog suđenja“ puka autorova subjektivnost koji neće nikad, nikome i nigdje nametati van vlastitog viđenja.
Mjesto skupa je sudska dvorana Poreča, iz koje se prostirao vidik na gradsku luku, u toku jedne dosadne optužbe, koja je podsiječala okrivljenog na Dostojevskove riječi:
„ Svi smo, svima, za sve krivi.“
Severino Majkus
|
- 17:01 -
Komentari (0) -
Isprintaj -
#
|