blijedoplavi ženski rukopis

jutro kojem je nakon melodije noći
svjetlost svukla malu crnu haljinu
i spustila je u lokvu tkanine oko njegovih stopala,
a ono je (zahvalno)
odabralo boju
koja najbolje pristaje tamnoj puti
njegovih golih ramena,
uvilo se u nju
i mirno čekalo da nadolazeći dan po platnu
... po ramenima
prospe svoje odbljeske
i svoje sjene.



boju ne-boju...














i još...





jutro koje je na omiljenoj stolici
privilo koljena pod bradu













pjesma u podlozi
rekla je jutru baš to što kaže






a ono što ja želim reći...

ono što ja želim reći...






jutro koje je odjeveno u bijelo sjedilo na samo jednoj stolici
odjeveno... u bijelo... s koljenima pod bradom... na samo jednoj



mudrost je ponekad uistinu nenadmašno lijepa



( tessa k od tesara)