do podneva
.
. otkosi mraza na slabine uliježu a kosa svjetlost ih preslaguje posvuda staklo opkoljeno je trnjem dok ledena plavet izrezuje se po koži s uzorcima nekih davnih figura opaža se geometrijska pravilnost oštrih bridova sjećanja i hladnoća motritelja kad ih rukom primi i nisu to ranjavanja nema krvarenja ni žala koplje je u kamenu stvrdnuto rukovanjem i ne može se ustuknuti stisku podnosi se poput kosti mesu navikom od kamo misao počinje uzme se perlom kao što uteg stopalima dovlači dno zemlje doda u nisku oko vrata neprimjetnu svima i čeka se nestanak do podneva . . |