.
.
otkosi mraza na slabine uliježu
a kosa svjetlost ih preslaguje
posvuda staklo opkoljeno je trnjem
dok ledena plavet izrezuje se po koži
s uzorcima nekih davnih figura
opaža se geometrijska pravilnost
oštrih bridova sjećanja
i hladnoća motritelja
kad ih rukom primi
i nisu to ranjavanja
nema krvarenja ni žala
koplje je u kamenu stvrdnuto rukovanjem
i ne može se ustuknuti stisku
podnosi se poput kosti mesu
navikom od kamo misao počinje
uzme se perlom
kao što uteg stopalima
dovlači dno zemlje
doda u nisku oko vrata
neprimjetnu svima
i čeka se
nestanak do podneva
.
.
Post je objavljen 30.01.2024. u 07:14 sati.