žubor vode
22.10.2010., petak
6. sonet iz 100 soneta o ljubavi
|
U šumama, izgubljen, otkinuh tamnu granu I usnama, žedan, podigoh njen šapat: Možda to bijaše glas kiše koja je plakala, Zvono razbijeno, i srce presječeno. Nešto iz daljine što mi se činilo Tegobno skriveno, pokriveno zemljom, Krik prigušen beskrajnim jesenima, Odškrinutom i vlažnom tminom lišća. Ali tamo, prenuvši se od snova šume, Grana ljeskova zapjeva pod mojim ustima I njen se bludeći miris verao po mom mjerilu, Kao da me odjednom potražilo korijenje Koje napustih, zemlja izgubljena s mojim djetinjstvom, I zaustavih se ranjen skitničkim mirisom. Pablo Neruda |
