andabile

U dubinama Bajkalskog jezera živi bajkoviti svijet bajki.

Svakog jutra, ribica zlatousta puni šarene balončiće i poklanja ih bijelom oblaku.

Oblačić strpljivo čuva balončiće prepune bajki , češkajući se po okruglom stomačiću, dok čeka da sa dalekog sjevera stigne drugar vjetar i ponese balončiće, daleko, daleko iza sedam brda i sedam dolina, tamo daleko gdje žive mali tužni ljudi.

Jutrom su mali ljudi još svi pospaniliški i sjede ušuškani u toplim pidžamicama i mekanim , crvenim papučicama te mirno promatraju kroz prozor kako sa stabala opada list po list.

Poskrivečki, dok još ne znaju tko su, vjetar malim tužnim ljufima jutrom zaspe trepavice nevidljivim balončićima prepunim bajki iz Bajkalskog jezera

I dok se mali tužni ljudi spremaju za vanjski svijet , bajke se dobro skrivaju, paze da ne pokisnu pod tušem, skrivajući se na potiljak pod kosom pa strugnu visoko, visoko, tik uz uho i tu se utabore čekajući prvi zrak sunca koji će rastopiti nevidljivu opnu balončića, u koju je ribica zlatousta umotala bajku i koja će zatim prosuti svoj zlatni sadržaj po ....

I onda, ustaneš, skineš papučice, staviš cipelice, odjeneš se i odeš u svijet i postaneš .......... mali, hrabri princ ili princeza nježna, vitez bodri, čarobnjak mudri , dobra vila, zločesta vještica, surova maćeha, zelena žaba, Ivica i Marica, Pinokijo pustolovni, Sinbad morepolovac,mala Heidi, Kosjenka i Regoč, Stribor, Jaglenka, Palunko...Kosjenka, Hlapić malen kao lakat , vesel kao ptica, Bundaš, majstor Mrkonjić, mali Marko, Crni čovjek, Gite ...sve što poželiš biti...

A man always seems the same size to himself, because he does not stand where we stand to look at him.

How does brain activity differ when you are aware of something vs. when you are not?

Consciousness is a multifaceted concept, which can be divided in two main components
a) arousal
b) awareness

Neural correlates of self awareness are not yet understood

Što u nama zapravo hoće "istinu"?

Dugo smo se pitali o uzroku te volje, dok nismo postavili suštinskije pitanje.
Postavili smo pitanje o vrijednosti te volje.
Pretpostavljamo da hoćemo istinu, no zašto ne bismo radije htjeli neistinu?
I neizvjesnost? I neznanje? Problem vrijednosti istine stupio je
pred nas, ili smo mi ti što smo stupili pred taj problem?
"Kako bi nešto moglo nastati iz svoje suprotnosti?"

Osnovno vjerovanje metafizičara je vjerovanje u suprotne vrijednosti. Ni
opreznima među njima nije palo na um da posumnjaju, čak i kada su
se hvalili "de omnibus dubitandum" ( u sve treba sumnjati ). Jer
kako bi moglo nastati iz svoje suprotnosti, na primjer, istina iz
zablude, ili volja za istinu iz volje za obmanu, ili nesebični
postupci iz koristoljublja ...? Takvo je nastajanje nemoguće, tko
o tome sanja, budala je, čak i nešto još gore; najvrednije stvari
moraju imati drugačije, vlastito počelo.

FRIDRICH NIETZSCHE (1844-1900)
jedan je od najvećih
usamljenika svog vremena. Pjesnik po ljepoti izraza, filozof po
snazi duha, prorok po novim pogledima na svijet, u svim svojim
dijelima remeti stari, uhodani red na planu ljudske misli. U
svojoj plodnoj, gordoj usamljenosti stvorio je veličanstvenu
filozofsku poemu "Zaratustru", a odmah zatim, možda jedno od
najdubljih i najprovokativnijih djela, drsku knjigu "S one strane
dobra i zla", u kojoj se začinje jedan novi moral, preokretanja
starog morala, sa stalnom idejom o "volji za moći". Više od
svega, ljubeći istinu, s one strane građanskih otkucaja
stvarnosti, on potražuje novi život velikog prirodnog razmaha i
radosti.

Ljubavje najintenzivniji i najljepši osjećaj koji čovjek može osjetiti. Drugi kraj palete je mržnja.


Slušam sinoć na TV emisiju posvećenu mladim ženama koje je ubio partner.
Radilo se o talijanskoj TV i njihovoj kulturi.
O mladim ženama , govorili su roditelji apelirajući da kazne za počinitelje takvih nedjela treba postrožiti.
No, nije me taj zahtjev potaknuo ...
A neću ni ponavljati dobro poznate činjenice da su od tri slučja nasilja nad ženama dva slučaja uzrokovana djelovanjem užeg člana obitelji , uglavnom partnera te da je dom mjesto velikih ljubavi, radosti no i velikog broja nasilja.


Ono što me se sinoć dojmilo - bila je jedna druga činjenica.
Skoro sve od ubijenih žena, djevojaka, zaručnica koje je ubio bivši partner bile su već donijele odluku o prekidu, bile su u procesu rastave, prekinule s njim, odlučile nastaviti život bez njega i onda su pristale na taj fatalni zadnji razgovor.

Mislim da je svima poznat taj poziv - ajmo se naći i porazgovarati još jednom pa možda....

...ubili su ih, zadavili rukama, silovali, rasparali nožem, bacali uz cestu, skrivali po jamama, uništili, oduzeli život, motivirani silnim bijesom i mržnjom što gube svoje vlasništvo


PORUKA : Jednom kad žene prekinu sa nasilnim partnerom, nikada ali baš nikada više ne smiju prihvatiti njegov poziv na još jedan, zadnji susret.
To uglavnom i bude ZADNJI!

STUDENTESSA: Secondo Lei, un vero dialogo puň essere sostituito dall’interazione con un computer?

ROSSETTI: Sě e no. Dipende anzitutto dall’uso che si fa del computer. Se l’uso č quello finalizzato a fare del computer una brutta copia della televisione, il dialogo con l’utente non sussiste.

Se d’altra parte il computer riesce a gestire una situazione di tipo "dialogico" e a reagire in maniera ragionevole alle interrogazioni dell’utente, si puň realizzare una doppia possibilitŕ che vede essere, da un lato, il percorso "ipertestuale" dell’utente diverso da quello di qualsiasi altro, e, dall’altro, crearsi una interazione nella quale l’utente possa ritrovare un suo spazio.

STUDENTESSA: Un vero dialogo č anche passione, pathos, e non soltanto interesse alla ricerca di una veritŕ, o mi sbaglio?

ROSSETTI: Il pathos nel dialogo č dato dall’impegno che vi si mette, e ciň comporta un investimento emotivo. Io riterrei fondamentale la differenza tra il dialogo in cui predomina il pathos e quello in cui predomina il logos. Direi allora che il dialogo potrebbe risentirne nei casi in cui predomina il pathos. Il pathos permette l’empatia, ma non un vero confronto. Nel caso opposto, quando cioč predomina il logos, il dialogo potrebbe risultare troppo pacato e mancare di sufficiente tensione. Nel dialogo socratico non ci sono eventi che scombussolano la vita dei personaggi. In quel caso si puň ragionare e discutere, pur prevalendo il logos. Quanto al dialogo tradotto in libro, il lettore ha la possibilitŕ di riflettere con la propria mente, di seguire i ragionamenti descritti con il proprio pensiero, di prendere posizione, e infine di maturare una propria idea mentre i due o piů personaggi discutono. In questo caso il pathos non verrebbe in soccorso del logos, anzi lo chiuderebbe in una prigione