Prvo mi, i svi oni prije nas, koji smo vec docekani, cekamo da se rodi bicće .....kaze se “ cekamo bebu”, onda nastavimo cekati kad ce gugutati, puzati, hodati... pa cekamo skolu, a i oni s nama cekaju...
Onda nastavimo jedno vrijeme cekati iste stvari, dogadaje, .. mi sa sve vecom spoznajom da je nase cekanje sve krace, a oni jos uvijek zeljno cekajuci.Cekamo, pricesti, krizme...maturu, pa fax, onda cekamo, posao....pa brak, djecu,cekamo vikende za druzenja,uskrse, bozice, cekamo nove godine...., plaću, poziv....stalno cekamo.... a, onda kazemo “ cekam smrt”....u cekanju nam prode mladost i dode starost koju jedino nismo cekali... dode sama i donese nove spoznaje-: zivot nam prode u cekanju, nismo uzivali u trenutku, nismo izvukli maksimum, nismo pustili da nas se ceka, nego smo bili brži i cekali... cekali u redu, cekali da počne, cekali pobjedu,......ljubav , srecu..Ponekad mi se cini da je najcesca rijec “ čekam”, cesca od pozdrava, od izjava ljubavi, cesca od rijeci mama...jer cesce od te iste mame nesto cekamo i ocekujemo nego sto je zazovemo. I koliko god nam cekanje islo na zivce, svjesni smo da nas prati kroz cijeli zivot, i zato se treba naviknuti i biti strpljiv i cekati...cekati... Mozda jedino da zivimo u trenutku, poput Diogena,i da ne cekamo prihvacanje ni odobravanje ,nego da nam bacva i fenjer budu dovoljni, da se nicemu ne nadamo...a onda nista vise ne ocekujemo niti cekamo.
-Ja danas cekam majstora....a izgleda da cu cekat i sutra.....
