| < | prosinac, 2004 | > | ||||
| P | U | S | È | P | S | N |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | ||
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | ||
Dnevnik.hr
Gol.hr
Zadovoljna.hr
Novaplus.hr
NovaTV.hr
DomaTV.hr
Mojamini.tv
Opis bloga
A never-promised rose garden.
Richard Burton's translation of Saadi's "Gulistan"
lolavictrola@yahoo.com
Linkovi
Hidden children
Perlentaucher
Exquisite Corpse
New York Review of Books
The Gramophone
The New Yorker
Gambit Weekly
The Village Voice
The Film Society of Lincoln Center
Live Journal images
Louise Brooks
The Tiger Lillies
How to eat mangoes
How Stuff Works
Humbul Humanities Hub
Mouse development
Lya De Putti
Strange Attractor
Comiclopedia
Tijuana Bibles
Words Without Borders
Le Courrier des Balkans
Minamoto Kitchoan
The Internet Movie Database
Film Noir
La Cinémathèque française
Cuba Solidarity
Agnes
Ateh
Atrios
Baghdad Burning
Bidon
Blind Lemon Jefferson
Boris i Luka
Cannonfire
Cosmic variance
Dan Savage
Daut
Feminist blogs
Filologanoga
Haramlik
James Wolcott
Jimbo
Jordan
Juan Cole
Juliere
Kaseta
Kleeon
Koka
Makedo
Marsal
Moljac
Monoperajanka
Nachtfresser
Nikola
Pharyngula
Pike
Quod scripsi, scripsi
RealClimate
Rozi Slon
Scientific American
Squid
(xvii)
Syria Comment
SyriaPlanet blogs
Širin
Tea Time
Thanatz
Tramtincica
13
Vampir probodeni
Vampir uskrsli
Xiola
Arhiva:
Prvi post
9/11
Happy married people
Gay vjencanja u San Franciscu
Kako otici u Ameriku, postdiplomska verzija, I
Kako otici u Ameriku, II
Kako otici u Kanadu
Biologija zene i seksa
Moja muzika
Zeno, STOJ!
Kerry vs. Bush u Isuslandu
Bloomsbury
Delia Elena San Marco
Je li cool biti gay?
PFLAG
Hodoljublja
Women in science, Pakistan
Bellocq
”Heather ima dvije mame”
Nacisti i Crkva
Sovjetske slikovnice
Jan Morris
Fuge i lutanja
On bullshit
Prava homoseksualaca sirom svijeta
Genitalno sakacenje zena
O klitorisu
Deset dana u Havani
|
Jorge Luis Borges, za Quod scripsi, scripsi, zbog ovog posta: Delia Elena San Marco Nos despedimos en una de las esquinas del Once. Desde la otra vereda volvía a mirar, usted se había dado vuelta y me dijo adió con la mano. Un río de vehículos y de gente corría entre nosotros; eran las cinco de una tarde cualquiera; cómo iba a saber que aquel río era el triste Aqueronte, el insuperable. Ya no nos vimos y un año después usted había muerto. Y ahora yo busco esa memoria y la miro y pienso que era flsa y que detrás de la despedida trivial estaba la infinita separación. Anoche no salí después de comer y releí, para comprender esas cosas, la última enseñanza que Platón pone en boca de su maestro. Leía que el alma puede huir cuando muere la carne. Y ahora no sé si la verdad está en la aciaga interpretación ulterior o en la despedida inocente. Porque si no mueren las almas, está muy bien que en sus despedidas no halla énfasis. Decirse adiós es negar la separación, es decir: Hoy jugamos a separarnos pero nos veremos mañana. Los hombres inventaron el adiós porque se saben de algún modo inmortales, aunque se juzguen contingentes y efímeros. Delia: alguna vez anudaremos ¿junto a qué río? este diálogo incierto y nos preguntaremos si alguna vez, en una ciudad que se perdía en una llanura, fuimos Borges y Delia. ------------------------------------------------------------------------------------ Oprostismo se na uglu cetvrti Once. Sa suprotne strane okrenuo sam se da vas vidim; i vi ste se okrenuli i mahnuli mi rukom zbogom. Rijeka vozila i ljudi tekla je izmedju nas, bilo je pet sati jednog obicnog popodneva; kako sam mogao znati da je ta rijeka cemerni Aheront, nepremostiv. Vise se nismo vidjeli, a godinu dana kasnije vi ste umrli. I sada trazim tu uspomenu i gledam je i mislim kako je lazna, kako se iza bezazlenog rastanka krila beskrajna odvojenost. Veceras ne izadjoh nakon objeda, procitah opet, da bih shvatio te stvari, posljednju lekciju koju Platon stavi u usta svom ucitelju. Procitah da dusa moze pobjeci kada umre put. I sada ne znam lezi li istina u sudbonosnom posljednjem tumacenju, ili u nevinom rastanku. Jer, ako ne umiru duse, vrlo je dobro rastancima ne pridavati znacaj. Reci zbogom znaci poreci odvajanje, znaci reci: Danas se igramo rastanka, ali vidjet cemo se sutra. Ljudi su izmislili rastanke jer znaju da su na neki nacin besmrtni, premda se drze slucajnima i prolaznima. Delia: jednom cemo--pored koje li rijeke?--zavrsiti ovaj nesigurni razgovor i pitati se jesmo li jednom, u gradu sto se sterao u nizini, bili Borges i Delia. |