Sama,
sobom krhka,
nervoza nebo šara.
Rezom svojih krila
probudi kišu ili snijeg,
tamo gdje je
zanoćila.
Nema sivila,
nema
spuštanja oćiju,
nervoza se u meni
sprema.
Ako ljubav
se povlači,
to grmi anatema i
svuda se oblači.
I onda,
kad mi ruke ozebu,
snijeg ne
krivim.
... i onda,
kad bujica odnese
gajeni cvijet,
kišu ne
krivim.
...i onda,
kad imam zašto,
život ne
krivim.
Mora da
postoji netko,
za koga
uporno živim.
|