<	srpanj, 2006					>
P	U	S	Č	P	S	N
					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

Dnevnik.hr
Gol.hr
Zadovoljna.hr
Novaplus.hr
NovaTV.hr
DomaTV.hr
Mojamini.tv

Komentari On/Off

Opis bloga moga

Moje putujuće misli. Bez voznog reda. Ponekad vesele, ponekad tužne. Ponekad duhovite, ponekad dosadne. Kao što sam i ja. Nije mi bitno da li me netko čita ili ne. Ovo je jednostavno moj ispušni ventil.

Ono sve što znaš o meni...

Ja sam jedan Strijelac, imam 29 godina.
Crveno, zeleno, crno (ovim redom: kosa, oči, auto)

Status: neudana ali vezana i konačno MAMA!
U radno vrijeme gnjavim nedužne u školskim klupama.
Ne volim baš sve što vole mladi. Obožavam sladoled. Mrzim vage (ne one horoskopske).
Nadam se skorom stambenom kreditu - nisam luda, ja se stvarno veselim rati i sljedećih 18 godina koliko ćemo ga otplaćivati.
Obožavam na semaforu krenut prije nekog tatinog sina koji turira u susjednoj traci.
Uživam u vožnji.
Al' ne volim kad me vozaju. Bilo doslovno bilo figurativno.

Update: radim prijevode s talijanskog i na talijanski.

Čestitke i aplauzi

Meni jer sam dobra. Radim dva posla istovremeno i još sam uvijek mentalno zdrava :D
Mami i tati jer imaju super kćer.
Najdražem jer ima krasovitu curu koja će uskoro zajedno s njim postat roditeljica. Ne, nećemo se odmah ženit.
Prijateljicama i prijateljima jer znaju da sam uvijek tu. I onda kad nisam.
Susjedima jer imaju ljubaznu susjedu.
Kolegicama i malobrojnim kolegama jer imaju dobru kolegicu.
Učenicima jer imaju cool razrednicu.
Opet meni jer sam nevjerojatno skromna i samozatajna.
Veliki aplauz i Ironiji jer me obogatila.

Pjesma za bijelu vranu

Šutnja prekrila je stazu,
vidio sam gdje
tvoji svati kući odlaze.
A ti si kasnila na svadbu,
jer nisi htjela da
ostariš kraj takva čovjeka.
Ima da šutim,
ja te razumijem,
jer tvoji nisu znali tko je on.
I da je srce
dragi kamen,
što stoput više
vrijedi nego svo
njegovo blago,
njegovo zlato
i ako stvarno nemaš
ništa ti sa njim...

Prstom
prekrit ćeš mi usne
i reć:
Lagali su te,
ptice ipak šutke umiru.
Ne pjevaju!
I kad te hvale,
slave ili ljube,
svaki drugi je
Juda koji s tobom trguje.
A što da činim
u ovoj noći,
kad su znali
da nas vežu žicama.
Ja čupam srce
iz ovih grudi,
pa ga kroz prozor nudim
gladnim pticama...
One se smiju,
one se smiju,
znaju da nikad
nismo bili dio njih...

Bit ćeš bijela vrana,
al' ti ništa ne mogu.
Bit ćeš pjesma moja,
koju gluhi ne čuju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti...
Bit ću bijela vrana,
koju crne kljucaju
Bit ću pjesma tvoja,
gluhi u nju pucaju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti

Jer svaki drugi je
Juda koji sa mnom trguje!!!

Zlatan Stipišić Gibonni, 1994.


L'equilibrista

Com'e' diverso il mondo visto da qui
sopra un filo immaginario nel silenzio che c'e'
attraversero' l'immenso che ho davanti a me
ali nel vento per volare non ho
sfidero' nell'aria la forza della mia gravita'
muovero' le braccia aperte nell'infinita' del blu
com'e' lontano il mondo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto intorno a me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
dove si respira liberi
E' la vertigine piu' grande che c'e'
stare qui sospeso a sentire questa vita com'e'
giocoliere di me stesso io volteggero' nel blu
com'e' vicino il cielo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto dentro me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
da solo dentro il blu
da solo senza mai cadere giu'
mai piu'
Senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
vedro' sul filo della provvisorieta'
l'equilibrista non si chiede mai cos'e'
la stabilita' vive l'illusione e la realta'
Com'e' diverso il mondo visto da qui

Eros Ramazzotti, 2005.


Una storia che vale

Che cosa ha lei che io non ho
Che cosa ha piu' di me
Sto cercando una ragione, anche se alle volte sai non c'e'
Ero qui, eri qui
ma poi non e' andata sai propio cosi'.
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
nei tuoi occhi che mi stano a guardare, non dimenticare
E' difficile per me imparare a vivere
senza abbandonarmi al mio presente
inaspettatamente senza te.
Ero qui. Eri qui
parlare adesso non ha piu' senso, o forse si'
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare quanto si puo' amare
al tuo nome e alla tua voce pensare senza farmi male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
ogni minimo particolare, non dimenticare, non dimenticare
eh, eh, eh...
Ero qui
(che cosa ha lei che io non ho)
eri qui
(che cosa ha piu' di me)
sto cercando una ragione parlane adesso
non ha piu' senso o forse si
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare come si puo' amare
quanto sole che si puo' attravesare
senza farci male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare ogni particolare
nei tuoi occhi che mi stanno a guardare,
non dimenticare, una storia che vale
eh, eh, eh...

Laura Pausini, 2001.

L'angolo bordeaux

utorak, 25.07.2006.

Kanaderi Kad sam bila mala često sam imala plave prste. Od čega? Od one igre "leti, leti...". Ma to je ono kad kažiprstom svake ruke lupkaš po rubu stola ili nečeg sličnog i onda ti protivnik kaže neku životinju ili stvar koja leti ili ne leti. Dok lupkaš moraš bit koncentriran jer ako ovaj kaže "ptica" ti nastavljaš lupkat jer ptica fakat leti. Ako pak kaže "veš mašina" onda moraš brzo dići ruke jer potonja (zasad) ne leti. I tako je prekjučer opet ta igra došla na repertoar dosadnog i sparnog nedjeljnog popodneva. Najdraži i ja smo se igrali a letio je...kanader! Prvo jedan, 877, a onda i drugi (866). Drito iznad krova moje kuće. Rek'o bi čovjek, brat bratu, par metara iznad dimnjaka. Zvuk je bio grozan. A gorilo je u zaleđu najdražeg mi grada koji teče. Jučer poslijepodne su navodno kanaderi opet bili u akciji (nisam ih vidjela svojim očima jer sam bila na kupanju). No, jutros malo prije sedme ure jedan je preletio iznad kuće i tako mi milozvučno prekinuo san. Koji je ionako bio mučan jer prevruće je za to, tako da se ne ljutim. Sve do maloprije ti žuti aviončići (danas ne znam koji broj su bili) letjeli su nad Rijekom i pomagali vatrogascima (njih 150-ak) koji su gasili taj požar, za kojeg je navodno kriva grmljavina. A propos grmljavine, eto je i danas. Ali konačno je dovela i onu koju obično najavljuje: kišu. Trenutno padaju dosta guste kapi. Nadam se da će potrajati i da neće jednostavno napraviti još veću sparinu. U protivnom, neka pošalju još jedan kanader koji će se isprazniti nad mojim balkonom! Kad sam već spomenula pražnjenje, prije čini mi se dvije godine, novinar HTV-ovog centra u Zadru, Ante Kolanović, na svojoj je koži osjetio kako to kanader gasi vatru. Naime, tijekom javljanja u Dnevnik od pola osam Antu je, ni krivog a valjda ni dužnog, zalio žuti aviončić. Scena je bila urnebesno smiješna. Kao da je u pitanju skrivena kamera a ne tada isuviše ozbiljan HTV-ov Dnevnik.

nedjelja, 16.07.2006.

Javljanje s godišnjeg Sad je stvarno gotovo sa svim onim iz prethodnog posta. Iza mene je prvi tjedan godišnjeg odmora. Mi, prosvjetari, koji ionako cijele godine ništa ne radimo još imamo i šest tjedana ljetnog godišnjeg odmora. Po stoti put sam ovog tjedna shvatila da sam ja osoba koja se jednostavno ne zna odmarati i opustiti. Mrzim dane kad nemam obaveza. Pa makar to bile glupe obaveze, tipa otići u Konzum kupiti kukuruzni francuz, i par jogurta. Nisam navikla na to. Odmaranje je meni gubljenje vremena. Mogu se ja odmorit nekih pet dana, ali sve preko toga mi je previše. Tim više što Najdraži radi svaki dan do kasno, prijateljica je uvijek malo i od tih malo jedna ima dvoje djece i teško se dogovorimo za "spoj" a druga ima apartmane na Krku i trenutno je na "godišnjem" u Dalmaciji. Ne znam od čega se odmara . Imala sam i treću prijateljicu s kojom sam lanjske zime zamrznula kontakte nakon što me po stoti put iznevjerila. Nakon što sam ju neku noć sanjala, poslala sam joj sms (svjesna da ću je iznenaditi-nebitno da li ugodno ili neugodno) i pitala ju kako je. Rekla je da je odlično. Da se prošle subote udala. Pitala me kako sam i nakon mog odgovora mobitel se više nije oglasio. A ja ni te noći nisam spavala. Zaista nemam sreće s prijateljstvima. Ali o tome neki drugi put (ne znam kome to pišem kad me ionako nitko ne čita ).