<	ožujak, 2006					>
P	U	S	Č	P	S	N
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Dnevnik.hr
Gol.hr
Zadovoljna.hr
Novaplus.hr
NovaTV.hr
DomaTV.hr
Mojamini.tv

Komentari On/Off

Opis bloga moga

Moje putujuće misli. Bez voznog reda. Ponekad vesele, ponekad tužne. Ponekad duhovite, ponekad dosadne. Kao što sam i ja. Nije mi bitno da li me netko čita ili ne. Ovo je jednostavno moj ispušni ventil.

Ono sve što znaš o meni...

Ja sam jedan Strijelac, imam 29 godina.
Crveno, zeleno, crno (ovim redom: kosa, oči, auto)

Status: neudana ali vezana i konačno MAMA!
U radno vrijeme gnjavim nedužne u školskim klupama.
Ne volim baš sve što vole mladi. Obožavam sladoled. Mrzim vage (ne one horoskopske).
Nadam se skorom stambenom kreditu - nisam luda, ja se stvarno veselim rati i sljedećih 18 godina koliko ćemo ga otplaćivati.
Obožavam na semaforu krenut prije nekog tatinog sina koji turira u susjednoj traci.
Uživam u vožnji.
Al' ne volim kad me vozaju. Bilo doslovno bilo figurativno.

Update: radim prijevode s talijanskog i na talijanski.

Čestitke i aplauzi

Meni jer sam dobra. Radim dva posla istovremeno i još sam uvijek mentalno zdrava :D
Mami i tati jer imaju super kćer.
Najdražem jer ima krasovitu curu koja će uskoro zajedno s njim postat roditeljica. Ne, nećemo se odmah ženit.
Prijateljicama i prijateljima jer znaju da sam uvijek tu. I onda kad nisam.
Susjedima jer imaju ljubaznu susjedu.
Kolegicama i malobrojnim kolegama jer imaju dobru kolegicu.
Učenicima jer imaju cool razrednicu.
Opet meni jer sam nevjerojatno skromna i samozatajna.
Veliki aplauz i Ironiji jer me obogatila.

Pjesma za bijelu vranu

Šutnja prekrila je stazu,
vidio sam gdje
tvoji svati kući odlaze.
A ti si kasnila na svadbu,
jer nisi htjela da
ostariš kraj takva čovjeka.
Ima da šutim,
ja te razumijem,
jer tvoji nisu znali tko je on.
I da je srce
dragi kamen,
što stoput više
vrijedi nego svo
njegovo blago,
njegovo zlato
i ako stvarno nemaš
ništa ti sa njim...

Prstom
prekrit ćeš mi usne
i reć:
Lagali su te,
ptice ipak šutke umiru.
Ne pjevaju!
I kad te hvale,
slave ili ljube,
svaki drugi je
Juda koji s tobom trguje.
A što da činim
u ovoj noći,
kad su znali
da nas vežu žicama.
Ja čupam srce
iz ovih grudi,
pa ga kroz prozor nudim
gladnim pticama...
One se smiju,
one se smiju,
znaju da nikad
nismo bili dio njih...

Bit ćeš bijela vrana,
al' ti ništa ne mogu.
Bit ćeš pjesma moja,
koju gluhi ne čuju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti...
Bit ću bijela vrana,
koju crne kljucaju
Bit ću pjesma tvoja,
gluhi u nju pucaju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti

Jer svaki drugi je
Juda koji sa mnom trguje!!!

Zlatan Stipišić Gibonni, 1994.


L'equilibrista

Com'e' diverso il mondo visto da qui
sopra un filo immaginario nel silenzio che c'e'
attraversero' l'immenso che ho davanti a me
ali nel vento per volare non ho
sfidero' nell'aria la forza della mia gravita'
muovero' le braccia aperte nell'infinita' del blu
com'e' lontano il mondo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto intorno a me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
dove si respira liberi
E' la vertigine piu' grande che c'e'
stare qui sospeso a sentire questa vita com'e'
giocoliere di me stesso io volteggero' nel blu
com'e' vicino il cielo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto dentro me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
da solo dentro il blu
da solo senza mai cadere giu'
mai piu'
Senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
vedro' sul filo della provvisorieta'
l'equilibrista non si chiede mai cos'e'
la stabilita' vive l'illusione e la realta'
Com'e' diverso il mondo visto da qui

Eros Ramazzotti, 2005.


Una storia che vale

Che cosa ha lei che io non ho
Che cosa ha piu' di me
Sto cercando una ragione, anche se alle volte sai non c'e'
Ero qui, eri qui
ma poi non e' andata sai propio cosi'.
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
nei tuoi occhi che mi stano a guardare, non dimenticare
E' difficile per me imparare a vivere
senza abbandonarmi al mio presente
inaspettatamente senza te.
Ero qui. Eri qui
parlare adesso non ha piu' senso, o forse si'
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare quanto si puo' amare
al tuo nome e alla tua voce pensare senza farmi male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
ogni minimo particolare, non dimenticare, non dimenticare
eh, eh, eh...
Ero qui
(che cosa ha lei che io non ho)
eri qui
(che cosa ha piu' di me)
sto cercando una ragione parlane adesso
non ha piu' senso o forse si
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare come si puo' amare
quanto sole che si puo' attravesare
senza farci male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare ogni particolare
nei tuoi occhi che mi stanno a guardare,
non dimenticare, una storia che vale
eh, eh, eh...

Laura Pausini, 2001.

L'angolo bordeaux

utorak, 28.03.2006.

Test, proba...1, 2, 3... Iz posta u post godišnja se doba mijenjaju (smajlić prvi). Zadnjih par dana je proljeće. Sunca nema ali temperature su porasle. Pao je nekakav laganini shopping ove nedjelje tako da je moja nova jakna već jučer bila u gradu. I dobila nekoliko komplimenata od drugih ljubomornih jakni u zbornici (smajlić drugi). Ovi dani su mi uvijek zanimljivi za promatranje ljudi. Neki su još u kaputima sa šalom oko vrata, a neki samo što ne obuju sandale! (smajlić treći) Svega ima. Terase na Korzu se opet polako ali sigurno pune, riječka špica je opet in. Počela je i sezona sunčanih naočala. Opet će mnogi čekovi i kartice u promet (smajlić četvrti). Nije mi baš nešto ovaj post, ali nije ni trebao biti. Namjera je bila isprobati nove smajliće i boje teksta. Kažu da je zelena boja nade. A onda kažu da nada umire posljednja. Po nekima ja ona pak kurva... Idem, idem....

nedjelja, 12.03.2006.

Početak zime? Ah koja nedjelja. I ove kao da je opet počela zima. Isto je bilo i prošle. U ovo smo doba prošle nedjelje, naime, muku mučili s montažom lanaca na ulazu u Sloveniju iz smjera Italije. Noćna mora. Nisam imala snage slikati tu komičnu scenu jer se baš nisam osjećala tako, ali sad bih se rado nasmijala slici na kojoj bi bilo nekih dvadesetak autiju s HR registracijom, zaustavljenih na graničnom prijelazu s ovim zadatkom: montiranje lanaca na pogonske kotače. A vani mećava. Slovenski policajci su cupkali od jednog do drugog auta čudeći se kako to da nitko od nazočnih ne zna bez muke montirati te kretenske lance. Kad smo ih konačno smontirali, krenuli smo put Rijeke. Prolaz kroz Deželu, koji inače traje maksimum 20 minuta i to uz strogu vožnju po ograničenju, te je večeri trajao punih 90 minuta. Uz zvuk lanca koji je jednim svojim slobodnim dijelom cijelim putem lupkao u plastičnu zavjesicu iza prvog kotača. Kad smo skinuli lance, falio mi je taj zvuk i odjednom mi se činilo da idemo strašno brzo! Dakle, djeco, kad vas netko bude pitao kada počinje zima, vi slobodno recite: u nedjelju! I ručak je danas bio zimski: sarme i pire krumpir. Zet nije htio doći pa se Punica šatro "uvrijedila" i prešutila mu je kolač od jabuke koji je mogao biti dobar mamac. Ali, ako neće sarme, neće ni kolač! Hehe. Ja sam jela sarme pa ću jesti i kolač! I da, smijem jer sam jutros opet odvozila 15 km na bicikli. I vaga je jučer konačno pokazala da ima mrvicu dobrote u sebi! Au revoir, cheres!

petak, 10.03.2006.

Thompson, narukvica,rođendan Iako će ovaj što je nedavno počeo biti dug dan, ime mu je petak pa je samim time i podnošljiviji od, recimo, utorka. Danas jedna moja ljubav iz pubertetskih dana ima rođendan. Jednom davno, na današnji dan, bila sam na pošti i slala mali paketić u susjednu državu: plišanog medvjedića. Nedugo prije toga, na Valentinovo, paketić je putovao u suprotnom smjeru. Dobila sam narukvicu. Pletenu, od konca. Crveno-crnu. Nekako sam oduvijek sumnjala da mi ju nije poslao onaj koji danas ima rođendan već njegova mlađa sestra, moja vršnjakinja, koja je već bila luda od mojih pisama, telefonskih razgovora i svega ostalog. Pa je, vjerojatno, odlučila poslati mi u ime svog brata narukvicu za Valentinovo. Enivej, ja sam bila jako sretna. I zaljubljena. Njega više nikad nisam vidjela niti čula. Ali često se zapitam što radi, gdje je... Danas idem kod Thompsona. Ne Thompsona pjevača (nisam još baš toliko izgubila smisao života) nego kod ortodonta. Njegovog imenjaka. Pa ga ja zovem Thompson. Od milja. Mislim, toliko sam mu love ostavila svih ovih godina da jednostavno imam pravo zvati ga kako ja hoću! Nakon nekoliko godina pauze, danas idem opet k njemu. Zubarica je rekla da ne bi bilo loše. Ovo je definitno period zubi. Svaka druga osoba s kojom nešto pričam spomene da ovih dana ide zubaru... A love niotkuda. Svi smo nekako prošli onu fazu stavljanja zubi pod jastuk. Još malo pa ćemo cijelo zubalo smjestit pod kušin! Na televiziji upravo kažu da je biometeorološka prognoza za danas loša. Pa ne treba za to bit genijalac, samo pogledaš kroz prozor i sve ti bude jasno. Magla, kiša, južina. Da sam malo južnije, govorila bih i o fjaki. Vrijeme je da se krene...

srijeda, 08.03.2006.

Don Quijote Da li ste se ikad osjećali kao Don Quijote u borbi s vjetrenjačama? Eto, to je najkraći opis mog trenutnog stanja. Nema goreg nego biti svjestan da nešto ne funkcionira kako treba, da netko gadno griješi u onome što radi...ali, nekom čudnom kombinacijom kockica u kadrovskoj križaljci, ne biti u mogućnosti ispraviti tu nepravdu. Doživljavam to kao neki svoj, osobni poraz. Iako to nije i ne može biti istina, jer nisam ja ta koja griješi i sjedni skrštenih ruku. Ne volim nerješene situacije. Trenutno nažalost nisam u poziciji kontrirati nekim ljudima...a tako bih rado rekla što mislim. Nikad nisam bila preveliki diplomat. Nema kod mene sredine. Ili jesi ili nisi. Ili imaš pravo ili nemaš. Ja ću ti reći što mislim. Pa kako bude. Nisam egoist, ali najbitnije mi je da sam ja na miru sa sobom. Da poduzmem sve što mogu (naravno, ne na štetu drugih) da bih rješila neku situaciju i bila mirna. A trenutno mi to nije dozvoljeno. Dođu tako dani kada se zapitam da li sam promašila zanimanje, jer jednostavno tih dana imam osjećaj da sam sve pogriješila. Danas je jedan od tih dana. Odlučivati o nečijoj budućnosti? To me nisu naučili na fakultetu. To mi čak nije niti u opisu radnog mjesta. A izgleda da to moram raditi. Gledati nekoga u oči i praviti se da ne znaš o čemu govori jer moraš štititi kolegu koji tebe nikad neće? Za koga? Za ŠTO? Za plaću koja je manja od rate prosječnog stambenog kredita? Ne, hvala. Ova moja gorčina bi nestala kada bih ja mogla na trenutak prestati biti "ono što se od mene očekuje" tamo gdje radim, i iskreno rekla sve što znam. I tako začepila neka usta jednom zauvijek. Lako je biti jak i vikati i polemizirati kad te nitko ne čuje. A kad to treba ponoviti i preuzeti odgovornost za svoje riječi (i djela, ako slučajno do njih dođe...), onda se sakriti u mišju rupu. I praviti se da ništa ne znaš i da ti nisi kriv ni za što. E pa ja nisam takva. I odbijam biti takva. I ako ikako mogu odbijam štititi takve osobe. Ma koliko god puta mi bile kolege.