<	veljača, 2006					>
P	U	S	Č	P	S	N
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28

Dnevnik.hr
Gol.hr
Zadovoljna.hr
Novaplus.hr
NovaTV.hr
DomaTV.hr
Mojamini.tv

Komentari On/Off

Opis bloga moga

Moje putujuće misli. Bez voznog reda. Ponekad vesele, ponekad tužne. Ponekad duhovite, ponekad dosadne. Kao što sam i ja. Nije mi bitno da li me netko čita ili ne. Ovo je jednostavno moj ispušni ventil.

Ono sve što znaš o meni...

Ja sam jedan Strijelac, imam 29 godina.
Crveno, zeleno, crno (ovim redom: kosa, oči, auto)

Status: neudana ali vezana i konačno MAMA!
U radno vrijeme gnjavim nedužne u školskim klupama.
Ne volim baš sve što vole mladi. Obožavam sladoled. Mrzim vage (ne one horoskopske).
Nadam se skorom stambenom kreditu - nisam luda, ja se stvarno veselim rati i sljedećih 18 godina koliko ćemo ga otplaćivati.
Obožavam na semaforu krenut prije nekog tatinog sina koji turira u susjednoj traci.
Uživam u vožnji.
Al' ne volim kad me vozaju. Bilo doslovno bilo figurativno.

Update: radim prijevode s talijanskog i na talijanski.

Čestitke i aplauzi

Meni jer sam dobra. Radim dva posla istovremeno i još sam uvijek mentalno zdrava :D
Mami i tati jer imaju super kćer.
Najdražem jer ima krasovitu curu koja će uskoro zajedno s njim postat roditeljica. Ne, nećemo se odmah ženit.
Prijateljicama i prijateljima jer znaju da sam uvijek tu. I onda kad nisam.
Susjedima jer imaju ljubaznu susjedu.
Kolegicama i malobrojnim kolegama jer imaju dobru kolegicu.
Učenicima jer imaju cool razrednicu.
Opet meni jer sam nevjerojatno skromna i samozatajna.
Veliki aplauz i Ironiji jer me obogatila.

Pjesma za bijelu vranu

Šutnja prekrila je stazu,
vidio sam gdje
tvoji svati kući odlaze.
A ti si kasnila na svadbu,
jer nisi htjela da
ostariš kraj takva čovjeka.
Ima da šutim,
ja te razumijem,
jer tvoji nisu znali tko je on.
I da je srce
dragi kamen,
što stoput više
vrijedi nego svo
njegovo blago,
njegovo zlato
i ako stvarno nemaš
ništa ti sa njim...

Prstom
prekrit ćeš mi usne
i reć:
Lagali su te,
ptice ipak šutke umiru.
Ne pjevaju!
I kad te hvale,
slave ili ljube,
svaki drugi je
Juda koji s tobom trguje.
A što da činim
u ovoj noći,
kad su znali
da nas vežu žicama.
Ja čupam srce
iz ovih grudi,
pa ga kroz prozor nudim
gladnim pticama...
One se smiju,
one se smiju,
znaju da nikad
nismo bili dio njih...

Bit ćeš bijela vrana,
al' ti ništa ne mogu.
Bit ćeš pjesma moja,
koju gluhi ne čuju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti...
Bit ću bijela vrana,
koju crne kljucaju
Bit ću pjesma tvoja,
gluhi u nju pucaju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti

Jer svaki drugi je
Juda koji sa mnom trguje!!!

Zlatan Stipišić Gibonni, 1994.


L'equilibrista

Com'e' diverso il mondo visto da qui
sopra un filo immaginario nel silenzio che c'e'
attraversero' l'immenso che ho davanti a me
ali nel vento per volare non ho
sfidero' nell'aria la forza della mia gravita'
muovero' le braccia aperte nell'infinita' del blu
com'e' lontano il mondo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto intorno a me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
dove si respira liberi
E' la vertigine piu' grande che c'e'
stare qui sospeso a sentire questa vita com'e'
giocoliere di me stesso io volteggero' nel blu
com'e' vicino il cielo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto dentro me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
da solo dentro il blu
da solo senza mai cadere giu'
mai piu'
Senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
vedro' sul filo della provvisorieta'
l'equilibrista non si chiede mai cos'e'
la stabilita' vive l'illusione e la realta'
Com'e' diverso il mondo visto da qui

Eros Ramazzotti, 2005.


Una storia che vale

Che cosa ha lei che io non ho
Che cosa ha piu' di me
Sto cercando una ragione, anche se alle volte sai non c'e'
Ero qui, eri qui
ma poi non e' andata sai propio cosi'.
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
nei tuoi occhi che mi stano a guardare, non dimenticare
E' difficile per me imparare a vivere
senza abbandonarmi al mio presente
inaspettatamente senza te.
Ero qui. Eri qui
parlare adesso non ha piu' senso, o forse si'
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare quanto si puo' amare
al tuo nome e alla tua voce pensare senza farmi male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
ogni minimo particolare, non dimenticare, non dimenticare
eh, eh, eh...
Ero qui
(che cosa ha lei che io non ho)
eri qui
(che cosa ha piu' di me)
sto cercando una ragione parlane adesso
non ha piu' senso o forse si
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare come si puo' amare
quanto sole che si puo' attravesare
senza farci male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare ogni particolare
nei tuoi occhi che mi stanno a guardare,
non dimenticare, una storia che vale
eh, eh, eh...

Laura Pausini, 2001.

L'angolo bordeaux

utorak, 28.02.2006.

Prženje i opuštanje - Ajme, kako ti srce lupa! Rekla je to jučer neka buduća zubarica koja je asistirala kirurgu dok mi je on rezbario zubno meso. Lupa?! Nego što nego lupa! Pa bilo me je strah, priznala sam to svima! Došla sam malo prije zakazanog termina, ispunila formular u kojem sam pristala na sve i svašta i izjavila da je sa mnom sve u redu (što se zdravlja tiče, naravno. Nisu pitali ništa za kredit i stambeno pitanje) i onda je medicinska sestra došla po mene. Prije nego što sam ušla, rekla je jednom gospodinu koji je - ma kako se samo to dogodilo - naručen u isto vrijeme kad i ja, neka se samo malo strpi jer ću ja biti brzo gotova. Citiram: "samo da joj malo popržimo zubno meso". Pozelenila sam. Mrzim prženje. Bilo kakvo. Kad sam ušla u ordinaciju, uputili su me u onu susjednu, rekli da sjednem i da se opustim. Haha, naravno. Opustit ću se, sad će ionako doći neko uberzgodan frajer koji će me dobro izmasirati i tako postati najbolji prijatelj moje kralježnice. Opuštanje... Sve je spremno. Svi instrumenti su oko mene. Dolazi kirurg i uz "dobar dan" ulazi s injekcijom u moja usta. Prvi, drugi, treći, četvrti i jubilarni peti ubod. Na nebu vidim isto toliko zvijezda. "Jel' ti trne?" "Tvne, tvne!" Zatvorim oči, srce lupa k'o blesavo. Otvorim oči kad ono oko moje glave, brat bratu, deset ruku. Panika. Što će svi ovi ljudi ovdje za jedno banalno prženje?? Krenulo je. "Ako te bude boljelo, reci." "Čut ćete me", htjela sam reći ali nisam uspjela, nego sam samo kimnula glavom. Možda mi je ipak netko pročitao misli. Nakon par minuta sve je bilo gotovo. Zagrizla sam onu odvratnu gazu, platila 15 kuna i 32 lipe participacije i krenula kući. Iskreno, mislila sam da će biti puno gore. Ali više volim da je tako nego da mislim da će sve bit pjesma pa se onda neugodno iznenadim. Strah od doktora je kod mene evidentan. Od vađenja krvi do kirurga, ja proživljavam istu situaciju. Kukavica. Ok. Priznajem. Da li mi se pola oprašta? :D Nema veze. Neka doktora tamo u ER-u....daleko od mene.

utorak, 21.02.2006.

Mene je strah! U ponedjeljak u 12.30 idem oralnom kirurgu. Uputnica kaže circumcisio 8. Po naški: rezanje zubnog mesa oko umnjaka. Panika. Znoj. Boli trbuh. Hoće li paničar kao ja moći to izdržati? Jooooooooooooooooooooooooooooooooooj!!!!! Idem spavat. I sanjat ponedjeljak.

četvrtak, 16.02.2006.

Pozdravi Dante je bio izvan sebe kad mu je njegova Beatrice uskratila pozdrav. Samim time uskratila mu je i osjećaj blaženstva koji je nosio njen buongiorno. E pa i meni je od danas uskraćen pozdrav jedne osobe. Ali, za razliku od Dantea, meni osjećaj blaženstva tek dolazi. Ošo pozdrav, stiglo blaženstvo! Ali ipak, što ću sad? Kako ću? Tko će me pozdravljati?? Morat ću nekako živjeti i dalje. Ta tek mi je 26! Zvučim prepotentno? Možda da, ali to je samo zato što me iskreno boli ono što nemam za tu osobu i njen pozdrav. Nisam ništa loše učinila, i nema smisla da se ja brinem i razbijam si glavu zato što netko ne može podnijeti kritiku i nema muških atributa u gaćama.

utorak, 14.02.2006.

Danas je dan Rep..zaljubljenih! Ah... Taman su se žiro, tekući, kruti i ini računi oporavili od šoka zvanog prosinac, kad eto Dana zaljubljenih. Love is in the air, medvjedići s crvenim srcima napadaju sa svih strana... Ja volim kad me netko pogodi s malim paketićem Baci Perugina. Ok, ok. Neću više biti cinična. Već sam se izjasnila po pitanju poklona i blagdana u jednom prosinačkom postu. I za kraj, neka Vam bude: sretno Valentinovo!

ponedjeljak, 13.02.2006.

Problemi s razumijevanjem štiva Nešto me jako muči. A ako onome tko me stalno pita što mi je kažem što mi je zaista, vjerojatno ću ga povrijediti ili ćemo se posvađati. A meni to baš i nije na listi današnjih zadataka. A lista je duga. Ne volim kad netko iskorištava nekoga. Pa makar mu bio sestra, brat, mama, tata, cura, dečko. Svatko bi trebao brinuti o sebi. Pogotovo ako ima skoro tri banke od dana rođenja. I, naravno, ako se ne radi o nekoj bolesti koja ga u tome sprječava. Nikad nisam bila materijalista, ali sad, u trenutku kad mi rješavamo jedno bitno životno pitanje, nema mjesta nekom trećem tko izvoljeva, kuka da nema posao, ode od kuće u podstanare, i sve to na tuđim leđima. A kad mu ponudiš možebitni posao (legalan, s redovitom plaćom), on kaže "meni se to ne da radit. Ali hvala što ste me se sjetili." I tu ja puknem. A ne smijem puknut zbog onog što sam napisala na početku. Ne znam, ali ponekad mislim da sam rođena nekoliko stoljeća prije nego što zapravo jesam. Ne razumijem i gotovo. Amen.