rujan, 2005					>
P	U	S	Č	P	S	N
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30

Dnevnik.hr
Gol.hr
Zadovoljna.hr
Novaplus.hr
NovaTV.hr
DomaTV.hr
Mojamini.tv

Komentari On/Off

Opis bloga moga

Moje putujuće misli. Bez voznog reda. Ponekad vesele, ponekad tužne. Ponekad duhovite, ponekad dosadne. Kao što sam i ja. Nije mi bitno da li me netko čita ili ne. Ovo je jednostavno moj ispušni ventil.

Ono sve što znaš o meni...

Ja sam jedan Strijelac, imam 29 godina.
Crveno, zeleno, crno (ovim redom: kosa, oči, auto)

Status: neudana ali vezana i konačno MAMA!
U radno vrijeme gnjavim nedužne u školskim klupama.
Ne volim baš sve što vole mladi. Obožavam sladoled. Mrzim vage (ne one horoskopske).
Nadam se skorom stambenom kreditu - nisam luda, ja se stvarno veselim rati i sljedećih 18 godina koliko ćemo ga otplaćivati.
Obožavam na semaforu krenut prije nekog tatinog sina koji turira u susjednoj traci.
Uživam u vožnji.
Al' ne volim kad me vozaju. Bilo doslovno bilo figurativno.

Update: radim prijevode s talijanskog i na talijanski.

Čestitke i aplauzi

Meni jer sam dobra. Radim dva posla istovremeno i još sam uvijek mentalno zdrava :D
Mami i tati jer imaju super kćer.
Najdražem jer ima krasovitu curu koja će uskoro zajedno s njim postat roditeljica. Ne, nećemo se odmah ženit.
Prijateljicama i prijateljima jer znaju da sam uvijek tu. I onda kad nisam.
Susjedima jer imaju ljubaznu susjedu.
Kolegicama i malobrojnim kolegama jer imaju dobru kolegicu.
Učenicima jer imaju cool razrednicu.
Opet meni jer sam nevjerojatno skromna i samozatajna.
Veliki aplauz i Ironiji jer me obogatila.

Pjesma za bijelu vranu

Šutnja prekrila je stazu,
vidio sam gdje
tvoji svati kući odlaze.
A ti si kasnila na svadbu,
jer nisi htjela da
ostariš kraj takva čovjeka.
Ima da šutim,
ja te razumijem,
jer tvoji nisu znali tko je on.
I da je srce
dragi kamen,
što stoput više
vrijedi nego svo
njegovo blago,
njegovo zlato
i ako stvarno nemaš
ništa ti sa njim...

Prstom
prekrit ćeš mi usne
i reć:
Lagali su te,
ptice ipak šutke umiru.
Ne pjevaju!
I kad te hvale,
slave ili ljube,
svaki drugi je
Juda koji s tobom trguje.
A što da činim
u ovoj noći,
kad su znali
da nas vežu žicama.
Ja čupam srce
iz ovih grudi,
pa ga kroz prozor nudim
gladnim pticama...
One se smiju,
one se smiju,
znaju da nikad
nismo bili dio njih...

Bit ćeš bijela vrana,
al' ti ništa ne mogu.
Bit ćeš pjesma moja,
koju gluhi ne čuju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti...
Bit ću bijela vrana,
koju crne kljucaju
Bit ću pjesma tvoja,
gluhi u nju pucaju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti

Jer svaki drugi je
Juda koji sa mnom trguje!!!

Zlatan Stipišić Gibonni, 1994.


L'equilibrista

Com'e' diverso il mondo visto da qui
sopra un filo immaginario nel silenzio che c'e'
attraversero' l'immenso che ho davanti a me
ali nel vento per volare non ho
sfidero' nell'aria la forza della mia gravita'
muovero' le braccia aperte nell'infinita' del blu
com'e' lontano il mondo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto intorno a me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
dove si respira liberi
E' la vertigine piu' grande che c'e'
stare qui sospeso a sentire questa vita com'e'
giocoliere di me stesso io volteggero' nel blu
com'e' vicino il cielo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto dentro me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
da solo dentro il blu
da solo senza mai cadere giu'
mai piu'
Senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
vedro' sul filo della provvisorieta'
l'equilibrista non si chiede mai cos'e'
la stabilita' vive l'illusione e la realta'
Com'e' diverso il mondo visto da qui

Eros Ramazzotti, 2005.


Una storia che vale

Che cosa ha lei che io non ho
Che cosa ha piu' di me
Sto cercando una ragione, anche se alle volte sai non c'e'
Ero qui, eri qui
ma poi non e' andata sai propio cosi'.
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
nei tuoi occhi che mi stano a guardare, non dimenticare
E' difficile per me imparare a vivere
senza abbandonarmi al mio presente
inaspettatamente senza te.
Ero qui. Eri qui
parlare adesso non ha piu' senso, o forse si'
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare quanto si puo' amare
al tuo nome e alla tua voce pensare senza farmi male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
ogni minimo particolare, non dimenticare, non dimenticare
eh, eh, eh...
Ero qui
(che cosa ha lei che io non ho)
eri qui
(che cosa ha piu' di me)
sto cercando una ragione parlane adesso
non ha piu' senso o forse si
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare come si puo' amare
quanto sole che si puo' attravesare
senza farci male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare ogni particolare
nei tuoi occhi che mi stanno a guardare,
non dimenticare, una storia che vale
eh, eh, eh...

Laura Pausini, 2001.

L'angolo bordeaux

subota, 10.09.2005.

Mračno i kišovito Moje noge su točnije od bilo kojeg meteorologa. I zato vam svečano najavljujem kišu za sutra. A možda već i noćas. Uglavnom, kiša dolazi. Ili nije niti otišla. Ne znam. Danas sam veći dio dana bila van Rijeke. Na zapadu. U Evropi. Tamo je, kao što to Evropi i priliči, bilo sunce. Kad sam bila mala, u Trst smo išli jednom mjesečno. Subotom. Na cijeli dan. Noć prije redovito nisam spavala već sam sanjala što ću sve sutradan dobiti. Najbolji su mi bili odlasci u ovo doba godine, odnosno malo ranije. Pred početak škole. Nova torba, pernica, bilježnice, flomasteri, bojice i bla bla bla. Ujutro bismo uglavnom otišli u Monfalcone, u tamošnju Standu. U pauzi kad su trgovine zatvorene hodočastili bismo u jedan Supermarket po klopu i onda, costierom (cesta uz more), prema Trstu. Usput bismo mama, tata i ja stali na jednom belvederu blizu Sistiane, i pojeli svoj ručak u obliku sendviča. Oni s mortadelom. Ja s parizerom. Poslijepodne je Trst bio naš. Centro Commerciale Giulia tada još nije postojao, već se odlazilo na Ponte Rosso i okolne ulice. Cipele smo kupovali Da Ugo, traperice gdje smo stigli, a kavu u La Colombiani. To su bile stvari po koje se tada išlo u Trst. Proklete godine mraka. Jebo onog tko je upalio svjetlo. (ovo je posudjena fraza) U post Markovićevo doba i dalje se odlazilo u Trst, ali sve manje. A onda je došao fakultet i život u tom gradu. Zgadio mi se. Upoznala sam jedan drugi Trst. Trst rasista. Zatim je Euro zamijenio dobru staru Liru. I sad svi plačemo. Italiani compresi. Puste priče i obećanja o onom "puta dva". Klinac moj puta dva. Matematika je izostala. Samo se slovo L od lire pretvorilo u E od eura. Dakle, današnjih 50 eura nije ni približno slično nekadašnjim 100 hiljada lira. 50 eura je onih starih 50 hiljada lira. I kvit. Čim prije to shvatimo (ako još niste), bolje. Kad smo nekad davno slučajno kupili cipele od recimo nekih 70 hiljada lira...mislili smo da smo puno potrošili. To je bila nekakva granica za normalnu cipelu (moj tata s brojem 39 je iznimka, jer za njim su prodavačice doslovce trčale nudeći mu svakakve modele i boje. Uvijek je najbolje i najjeftinije prolazio). Danas, normalne cipele za 35 eura (matematički je to onih 70 hiljada lira a normalne znači da se neće raspasti nakon dva pljuska i da nisu od plastike), nećete naći. Danas je uspjeh naći cipele za 70 eura. I to je još jedan razlog zbog kojeg se sve manje odlazi u Trst na kavu. Ja se ne zavaravam da manje odlazimo jer je ponuda kod nas bolja. Klinac je bolja. Da su lire i dalje žive, uza svu dobru ponudu kod nas ja bih i dalje hodočastila u Trst. To ima neku svoju posebnu čar... Kao i prelasci granice i carine. Nekad je to bila jedna granica, ona na Kozini. Danas su dvije. Za nas je postala glavna ona na Pasjaku ili Rupi. -Dobar dan, što imate za prijaviti? -Ma ništa...malo špeže i jedne traperice. -Barba, ja sam dobila sat na Barbie, tenisice na štrumpfove, novu torbu, pernicu, bilježnice, traperice i kabanicu na Topolina. -Parkirajte malo tamo lijevo. Mjesto radnje: granični prijelaz Kozina Vrijeme radnje: mračna osamdeset i neka Likovi (redom pojavljivanja): carinik, tata i ja sa zadnjeg sjedala crvenog stojadina. Danas sam bila u Trstu. Ekipa ista. Mama, tata i ja. Malo sam starija tako da nisam više na zadnjem sjedalu nego za volanom. Stojadin je otišao u povijest a Koreanac je dio sadašnjosti. Lira je ustupila mjesto Euru. Juga Hrvatskoj. Kozina Pasjaku. I više nema mraka...