žemsko pa živi
Imam već 28 godina staža tog ciklusa. Pun mi kua ciklusa. Još mi se sad počeo i skraćivat dijametralno suprotno, krasno sam to sročila, uglavnom, skraćuju se oni blaženi dani između, nema više 28-30, nego je to uglavnom 24-26.
Pa onda kad mi se dogodi da kasni, to onda isto pripišem menopauzi, predmenopauzi, perimenopauzi ili tom već nekom poremećaju, prije tih prirodnih događaja u kojima više ne znam što je prirodno, a što poremećeno, jer mi i nakon svih tih godina, nije baš jasno kako krvarenje može biti nešto prirodno, a ne poremećeno.
Pa sam onda, uglavnom opuštena. Osim što se više ne mogu osloniti na kalendar, i ne mogu si više splanirati koje ću dane biti pošemerena, a koje u voznom stanju. I što više kao da nemam pms-a, ponekad, kao da me preskoči. I to je baš blagodat svoje vrste.
I osjećam se onda uglavnom super. Imama energije. I dobre su mi misli s takvim kapacitetom energije. Fino.
E, a onda kad se dani kašnjenja zatvore u sedmicu, onda krene lagana paranoja, i onda u jednom trenutku razmišljam koji su sve načini skraćivanja muka već smišljeni, a u drugom biram ime, što ako je dečko, što ako je curica, bolje da nije curica, što bih ja s njom, nego napravila malu dajkaču koja se bori za feministička ženska sranja i promašuje ono pravo, onu bit, gdjegod se to nalazilo, i onda kad mi cijela ta slika izgleda skroz nemoguća i suluda, onda obično i dobijem.
I onda dođe ona čuvena poremećena kemija.
I onda ležim u krevetu i bojim se zvukova i sjena i tog života koji tako prolazi, i onda mi dolaze slike prošlosti, i onda se čudim koliki to lager slika imam, pravo jedno luvrsko bogatstvo, i onda opet napadne strah, i onda se moram jako, jako, jako truditi da se dočepam nečeg pozitivnog i veselog, i da najprvo i najdalje pobjegnem od tog nekog neobjašnjivog straha. A onda riješit sve ono drugo što taj strah slijedi.
Bit će da tako to izgleda kad lupa taj čuveni biološki sat.
Tika tak. Tak.