Razveži moju zlatnu vrpcu postojanja, ti koji uzaludno pokušavaš učiniti neraskidivim, haljinu moje duše koja je protkana brojnim šarenim svilenim nitima odsanjanih i ispunjenih snova.
Svojim prstima nježnim i tananim, pronađi početak kraja koji od moje duše počinje, a u tvojoj se završava.
Ti si biće moga bića, neutaživa površina zdenca dubokog gdje se naši odrazi stapaju u jedan lik, vječni lik jedne i jedine koju ćeš otkriti razodjeneš li me potpuno.
Razveži tu zlatnu vrpcu moga postojanja i shvatit ćeš, da iza haljina mojih samo spiralni vir vječne spoznaje postoji niti srce niti um, samo zlatna sfera gdje sve diše zaustavljenim dahom ljubavi, slatke i nezaustavljive, čiste kao kristal, zarobljen u gorskim vrhuncima osjećam tvoj zaustavljeni pokret, jer ti pronađe zlatni početak vrpce moga postojanja.
Ne oklijevaj, ja se ne plašim nagosti duše svoje, jer znam da ćeš me ti obući u grimiz prelijepe duše tvoje. Sutra ne postoji, postojimo samo mi i naš čudesan susret u predvorju istinske dimenzije života.
