Shvatila sam, da je strah najveća kočnica u ovom životu kojim trenutno koračamo:
Strah sa mnogo, mnogo sitnih korjenčića koji su se okupili oko glavnog korijena i drže nas čvrsto prizemljene, bez mogućnosti pomicanja naprijed.
Strah od života, strah od smrti, strah od mišljenja drugih, strah od toga da ne budemo ono što se od nas očekuje, umjesto da budemo ono što jesmo: bića koja primaju i poklanjaju svjetlo neba.
Kad se prestanemo bojati bilo čega u životu, čak i bolesti kojima se ne nazire kraj, tada postajemo umjetnici, vrtlari, koji podrezuju korjenčiće i drvo našeg saznanja počinje donositi plodove, a onda u ključnom momentu shvatimo, da čak nismo ni to drvce, mi smo zraka sunca, koja je tek zastala negdje u krošnji, čekajući da vjetar raširi grane.
Tada se vraćamo svome Izvoru, ispunjeni do kraja.
