ABRAMOVIĆ O KOZMOLOGIJI ZLATNOG PRSTENA
Teleskop opservatorije Mont Palomar
Recenzija studije autora: Dr Velimir Abramović
Zlatan Gavrilović Kovač
KOZMOLOGIJA ZLATNOG PRSTENA
U studiji autor je ekstenzivno, sa kompletnom diskurzivnom i dokaznom aparaturom, izneo sopstvenu kosmološku teoriju u kojoj je na simbolički način sažeto prikazao cikličnost kosmičkih zbivanja nazivom „ zlatni prsten“ . U pitanju je dvadesetogodišnji rad iznet u dva toma i široko i duboko potkrepljen citatima iz najznačajnijih perioda filozofske istorije.
Imajući ekonomsko životno iskustvo i polazeći od stava da ekonomija, s obzirom da nije egzaktna nauka, u sociološkom smislu zaprvo najbolje i najkompleksnije izražava prirodne procese, pa prema tome, može se analoški primeniti i u Kosmologiji, na primer Hokingovu ideju inflatornog širenja kosmosa autor uspešno suprotstavlja koncepcija stacionarnog kosmosa, kakvo je u početku zastupao i Ajnštajn, pre nego što mu je Fridman otkrio grešku množenja nulom u računima opšte teorije relativnosti. Po autoru, ako energiju shvatimo kao monetu i kosmičku raznovrsnost dogadjaja posmatramo kao uredjenu u monetarni sistem, doći čemo do jedne veoma adekvatne, u celini stacionarne, ali unutar veoma promenljive slike Univerzuma, koji više odgovara astrofizičkim posmatranjima nego važeća Big-Beng teorija (problemi ove teorije su odsustvo plavog pomaka, kao i širenja samog prostora. Naime, ako stanemo u centar trga Place de Etoile u Parizu i vidimo kako se od nas zrakasto udaljavaju svi automobili, da li smemo zaključiti da se širi Pariz? Ova nekorektna ekstrapolacija upravo je jedna od temeljnih logičkih nekorektnosti kosmološke teorije Big-Benga).
Ovo delo svakako je krucijalno u proučavanju opšte kosmologije, a specifično je po tome što filozof Zlatan Gavrilović Kovač prožima svoje filozofsko istraživanje i ličnim doživljajima metafizičke problematike, što čini izuzetnu vrednost ovog rada, jer omogućava kontinuirano praćenje autorovog heurističkog procesa preko psiholoških stanja, a ne samo preko sleda misli. Autor zapravo insistira na praktičnom filozofskom iskustvu, sa uverenjem da naučna tematika nikako ne sme biti u diskrepanciji sa životnim opredeljenjima i stanovištima.
U prvom odeljku autor odgovara na osnovna pitanja kosmologije braneći stav o „ biološkom vlasništvu Teslinih struja“. U tom smislu brani tezu da naučna i opšta teorijska problematika prethodi naučniku kao biću, odnosno, u Teslinom slučaju, pronalazaču, koji datu problematiku istorijski prvi formuliše, to jest pronalazi rešenje u formi naučnog zakona ili nudi već gotovo rešenje u obliku konkretnog aparata, što je slučaj sa mnogim pronalazačima.
U drugom odeljku autor objašnjava renesansno naučno buđenje, posebno hrvatskih naučnika, povezujući njihov rad i nastojanja sa ugradnjom njihovih nedovoljno priznatih napora i saznanja u osnove evropske kulture. U tom kontekstu, posebno se ističu mane Hokingove kosmogonije kao evropocentrističke, dok se u trećem delu autor bavi i područjima biologije, dotičući se posredno i problema medicine.
U četvrtom odeljku koji se odnosi na teoriju „ kosmički nesvesnog“, proučavajući insekte i njihove instinkte u evolucionom lancu usavršavanja i promene, autor deduktivno izvodi da je u pitanju sredina lanca njihovog instiktivnog razvoja, koji je, naravno, uslovljen direktno kosmološkim zakonima i principima, iz čega zaključuje, da je naš univerzum i dalje u fazi širenja i da nas tek očekuje stanje ekvilibrijuma.
Kao i svaka filozofska misao i ova pred nama je duboko proživljena i kao takva uticala je snažno na najbližu okolinu autora, pa nije slučajno što se on posebno zahvaljuje i svom sinu Vlahu Ezri Reksu koji mu je bio svesrdna podrška u dugotrajnom i mukotrpnom probijanju do istinitog jezgra odgovora.
Na tragu strukture Teslinog transformatora i njegove ideje da je zemlja živo biće i da ima dušu
(što su verovali još arapski mislioci u srednjem veku), autor Gavrilović Kovač iznosi originalnu pretpostavku da je odnos naše planete i meseca analogan odnosu primara i sekundara. U sastavu sunčevog sistema autor u daljem toku razmišljanja pronalazi i sličnosti sa drugim planetama, posebno sa Saturnom i njegovim prstenovima, smatrajući da električna pražnjenja visoke frekvencije igraju ogromnu ulogu u energetskoj razmeni unutar našeg Sunčevog sistema, na što upućuju i mnogobrojni eksperimentalni podaci koje iznosi Majkl Talbot u knjizi Električni svemir. Takođe, originalno je i autorovo stanovište o relaciji Jupitera i Galilejevog satelita Io, koje direktno povezuje Teslin tip visokofrekventne zavojnice sa našim Sunčevim sistemom .
Na raspravu o Hegelu i njegovom pojmu teleologije nastavlja se i rasprava o Teslinim izumima i pojmu biotopa ( mesta života). Najzad, autor iznosi i sopstvenu hipotezu o postanku života na zemlji uključujući i stare koncepcije koacervatnih kapljica i ugljovodonične supe koju visokofrekvetne Tesline struje iz neorganskog prevode u živi organski materijal.Jer, zaista, kad pitate biologe, fiziologe i lekare koja je razlika živog čoveka i mrtvog koji je umro bez ikakvih spoljašnjih ili unutrašnjih oštećenja, odgovor je: prestanak električnih aktivnosti.
Uzeta u celini, studija Kosmologija Zlatnog Prstena je ne samo originalna metafizička misao na delu, već je i izvanredan i kompletan popis problema kosmologije sa kojima su se nosili najveći filozofski umovi čovečanstva kroz milenijume, ujedno je i veoma korisno, intrigantno i vredno štivo istorije filozofije,
Ovo delo ima više slojeva i može se reći, u ničeanskom maniru, da mu je najveća vrednost što je pisano do kraja iskreno i bez pardona za autoritete, jasnim i privlačnim stilom, tako da čitaoca prosto uvlači u problematiku objašnjavanja kosmoloških zakona i same kosmogonije, i on, i bez neophodne znanstvene pripreme, nužno postaje i sam saučesnik i protagonista jedne duboko zadiruće, suštinske filozofije.
Domašaj i postavke ovog u osnovi metafizičkog uvida ne treba redukovati samo na filozofski okvir jer se tu zadire i u otvorena pitanja savremene astrofizike i kvantne teorije, posebno kad je reč o osnovnoj opeci građe materije. U svakom slučaju, ova filozofska rasprava autora Gavrliović Kovača nesumnjiv je, i to veliki, doprinos naporima svetske naučne zajednice da se razumeju poreklo i zakoni sveta u kome živimo. Jedna od najvećih vrlina ove studije je iznijansirana osetljivost autora za smisaone linije značenja odavno prekinutih tradicija ontološkog mišljenja koje već vekovima nije u centru pažnje interpretatora i istraživača fizičke realnosti. Drugim rečima, može se reći da delo sadrži čitav niz paralelnih perspektiva razumevanja kako metafizičke filozofije, tako i humanističkog refleksa prirodnih zakona na ljudsko društvo i kulturu, specijalno preko visoko nadarenih pojedinaca, koje Gavrilović Kovač umesno i obilno citira da bi originalnim izvorima neposredno potkrepio ili istorijski utemeljio svoje stavove i mišljenja.
Izvlačeći u prvi plan različita i suprotstavljena mišljenja o istoj tematici i potom upoređujući ih sa sopstvenim zaključcima, naš autor Gavrilović Kovač upućuje značajan poziv svim ljudima na duhovnom putu, onima koji se već od mladosti pitaju ko sam, odakle sam, kuda idem, ali i mnogo širem krugu čitalaca da i sami uvaže ovaj njegov osebujni način razmatranja kosmoloških problema, te izgrade i sopstvenu osetljivost za višeznačnost koja odlikuje ovo delo i ovog autora.
Od srca preporučujem za štampanje i za čitanje!
Haugh!
ŠUVAR I PUT U NEIZVJESNO
ovo je moja najnovija slika JUGOSLAVENSKI PARTIZANI- PUT U NEIZVJESNO, akrilik i olovka na tvrdome kartonu, 40x20 ZGK
ŠUVAR I NJEGOVA PITANJA
Zlatan Gavrilović Kovač
Bilo je prilično diskusije kod nas koliko je časopis Pitanja zapravo režimski časopis I to posebno u vremenu kada sam ja bio glavni njegov urednik . Razlog tome uvjerenju ležao je u samoj činjenici da sam ja socijalist po svome osnovnom opredjeljenju I da sam kao takav relativno odgovarao kliki koja je bila na vlasti . Interesantno je da je ta komunistička bulumenta istupala radikalno sa čitavom marksističkom aparaturom a da je iza toga bilo samo na djelu natjecanje u sticanju vlasti I dobara. I meni se danas čini da se nikada nije tako petljalo oko bratstva I jedinstva , nikada tako farbao narod pozivajući se na plemenite osjećaje ljudi kao što je to bilo u prošlome režimu za kojega I danas na primjer Zafranović govori da je bio povijesni maksimum južnoslavenskih naroda. Istina- to je bio maksimum u petljavini, lažima, krađi društvenih I državnih sredstava, korumpiranosti ljudi, podlostima, nasilju motiviranom nacionalnom pripadnošću, ideološkim oblicima represije , jednoumlju, nedostatkom tolerancije I poštovanja drugačijih mišljenja I stajališta…...Da bih to ilustrirao na najbolji mogući način poslužit ću se primjerom Stipe Šuvara koji je bio dugogodišnji moj suradnik u Partiji Hrvatske koji I danas vrijedi kao jedan od rijetkih naših političara koji je očuvao obraz u vremenima teških nacionalnih iskušenja . O tome da smo mi godinama surađivali na istoj ideološkoj fronti, da smo poznavali jedni druge kao studenti I profesori na istim katedrama, da smo svima bili jako dobro poznati tako da se virilo u socijalni I politički profil naših roditelja I bliže I dalje rodbine….to je danas svima poznato. Da su nas ljudi vlasti znali do u detalja tako da su mogli predvidjeti našu sudbinu godinama unaprijed , da smo im bili kućni prijatelji I suputnici na njihovim političkim putovanjima, forumima, sjednicama, savjetovanjima, plenumima, drugovi pri ručkovima, pri zabavama…...sve je to danas poznato I sve to govori u prilog tome da sam bio režimski čovjek. I to sve govori, jasno govori da sam bio režimski čovjek, ali onaj oko kojega se nije posve jasno znalo “na čijoj je strani”. Jer je našim političkim majmunima moje prezime Gavrilović natezalo na “kralja” I jaku pijemontsku državu dok je povijest porodice moje majke natezalo na ustaški radikalizam. Pa se onda nije znalo kome pripadam. Nakon moje smjene u CK Hrvatske ja sam došao nekoliko puta na razgovor sa Šuvarem gdje mi je prigovoreno moje inzistiranje oko frakcija u Partiji mada Šuvar nije poznavao na primjer stajališta Gorbačova koji je jasno tih godina zastupao tezu o “toleranciji frakcija” jer mi nismo znali ništa drugo nego Tita dizati u nebesa da bismo ga danas spustili na zemlju. Poznato je da je Tito non stop radio na uništavanju frakcija u našoj Partiji I da se tim njegovim primjerom rukovodilo kod nas decenijama . Onda mi je prigovorio da “radim probleme” Na koncu mi je postavio jedno jednostavno pitanje I to jednoga popodneva u njegovoj sobi na 10 katu zgrade CK Hrvatske : “Tko ste vi, Gavriloviću”. Ja sam bio iznenađen tim pitanjem jer ja sam radio godinama u tom CK, svi su sve znali o meni, možda I teške prilike u kojima sam se nalazio sa svojom malom porodicom kada je trebalo preživjeti mjesec dana sa 100 njemačkih maraka plaće mada je profesor Kangra smatrao da sam ja jako dobro plaćeni I korumpirani bestidnik koji difamira najveće svjetske filozofe. Sve je to bila čista glupost jer me na koncu moj “gazda” ,a tako su zvali Šuvara , otpustio sa svoje političke farme u uvjerenju da je dobio još jednoga foliranta. Da čovjek pukne od smijeha!
