nastavak UZ NOVU KNJIGU "KOZMOLOGIJA I FILOZOFIJA" KOJU UPRAVO PIŠEM ....
§2
Ovaj rad prvotno je bio zamišljen kao ispitivanje racionalističkih pretpostavki suvremene znanosti i filozofije te je bio skiciran jednim nedovoljno preciznim naslovom filozofske pretpostavke suvremene znanosti kojim se htjelo ukazati na jednu gotovo pet stoljeća dugu razvojnu liniju. Taj razvojni tok mišljenja, predstavljen upravo kao jedan agregat filozofskih, zofskih, znanstveno-teoretskih i specijalno-znanstvenih pothvata od samog je početka pokazivao jedan te isti svoj habitus u svim područjima i pitanjima, od onih najapstraktnijih teoretskih do najpraktičnijih i najaktualnijih, jedan te isti svoj unutrašnji sadržaj te je, tako reći kao datum privilegijatum proslijeden do danas u filozofiji i znanosti kao svojevrsnim derivacijama novovjekovnog mišljenja koje počinje Descartesom.
To ispitivanje je prvotno započelo na nekim centralnim točkama suvremene filozofije, ukoliko je ona obnavljala kartezijanski filozofski ideal konstitucije jednog definitivnog filozofoskog sustava ovdje pojmljenog konstitutivnim produktom spoznajnoga uma, naime, ukoliko je ona obnavljala formalno-logičnu snagu uma i tvornost logične nužnosti u najvišoj stvarnoj spoznaji čovjeka.Tako se i pokazalo da suvremena filozofija u nekim bitnim i za nju presudnim momentima nije drugo do filozofija čistog formalnog uma koji kani otkriti istinu na putovima svoje logične nužnosti i koji čisto logičnim konstruktivnim putom do te istine ili dolazi, kao što je to slučaj sa svim specijalnim znanostima ili pak tu istinu u njenoj potpunoj hipostaziranoj slobodi spram svih životno konkretnih i praktično povijesnih sadržaja, promašuje i u tom ili-ili rasponu odvija se sva dramatska situacija spoznaje ove filozofije.
Ona ili tu istinu dohvaća razumom koji se razum onda čisto misaonom svojom funkcijom odjeljuje i osamostaljuje spram svakog povijesnog sadržaja ili uopcće svakog iskustvenog te u svojoj slobodi sada nastoji na samorazmatranju i eksplikaciji sama sebe te je onda i upućen na istinu sama sebe kao istinu jedne izvanvremene zbilje ili je pak tako postavljena i proizvedena izvanvremena istina, kao istina sub specie aeternitatis, istina u sebi i za sebe, ono što apsolutni um, oslobođen svake povijesne determinacije, kani spoznati, ali dakako, nikada u njenoj apsolutnosti i moći, jer je ona naime Bog te je svo zadovoljstvo naše spoznaje, da se toj istini približavamo. Tako je suvremena filozofija, egzistirajući na jedinstvenoj pretpostavci klasičnog perioda novovjekovnog mišljenja od Descartesa nadalje, obnovila jedno staro filozofsko pitanje, naime Aristotelovo pitanje o božanskom, samostalnom, vječnom i nepokretnom bitku.
slijedi nastavak
