TV Slovenija je u utorak i sredu emitovala (uz veliku gledanost) dvodelni TV film iz RAI-jeve produkcije „Il cuore nel pozzo“ („Srce u jami“ ili na slovenačkom „Srce v breznu“) koji govori o stradanju Italijana na području Istre 1945. godine posle nemačkog povlačenja iz te oblasti. Film počinje posvetom „više hiljada Italijana ubijenih u fojbama (jamama) i 350.000 izbeglih Italijana iz Julijske Krajine, Istre i Dalmacije koji su bili prisiljeni da napuste svoje kuće“. Film je snimljen u Crnoj Gori, a glavnog negativca, partizanskog komandanta Novaka igra srpski glumac Dragan Bjelogrlić (nedavno su ga gledali i gledaoci HTV-a u filmu Branka Đurića Đure „Kajmak in marmelada“ a na RTS-u se trenutno emituje bosanska krimi sapunica „Crna hronika“ u kojoj on takođe igra jednu od zapaženijih rola), a u filmu jednu epizodu igra i poznata srpska glumica Ljiljana Blagojević. RAI ga je emitovao u nedelju 6. (7 miliona gledalaca) i ponedeljak 7. februara (10 miliona gledalaca, oba dana najgledanija emisija) povodom 10. februara, pod pritiskom italijanske desnice nedavno ustanovljenog dana sećanja na egzodus Italijana iz Istre, Rijeke i Dalmacije, a po svoj prilici naručio ga je jedan od čelnika Nacionalnog saveza (Alleanza nazionale), ministar komunikacija Mauricio Gaspari (Maurizio Gasparri) koji je još aprila 2002. poredio tragediju fojbi sa holokaustom i Anom Frank. Film predstavlja partizane (koji se u filmu zovu „titovci“, bez nacionalne odrednice) kao monstrume koje žele da zatru celokupno italijansko stanovništvo ubijajući bez selekcije muškarce, žene i decu i bacajući ih u jame, a njihovog komandanta Novaka kao životinju koji je ležao u zatvoru zbog silovanja, a sada pokušava da pronađe svog sina koji se rodio kao posledica takvog akta. Žena koju je silovao, Đulija, međutim, sina je poverila don Brunu koji vodi sirotište i pokušava da italijansku siročad prebaci na sigurnu teritoriju. Film teži da probudi najniže emocije među gledalištem i da znatno pojednostavi istorijske okolnosti u kojima se sve dešavalo. Naime, gledajući film, čovek bi zaključio da se radnja dešava u nekoj oblasti sa minimum 90% italijanskog stanovništva (ostatak čine „Sloveni“ tj. Slovenci i Hrvati koje reditelj i scenarista ne razlikuju), koje mirno živi pod nemačkom vlašću, a onda dolaze „titovci“ i pucaju na sve što mrda. Scenario vrvi od nelogičnosti, iskrivljavanja istorijskih činjenica, ali se vidi da je u film uloženo dosta novca (oko 4,5 miliona €): muziku je komponovao Enio Morikone (Ennio Morricone) a film sa 1500 glumaca i statista je sniman nekoliko meseci. Ozbiljni istoričari sa obe strane granice negiraju brojeve o kojima se govori u posveti filma, kao i tezu da su partizani ubijali Italijane samo zbog njihove nacionalnosti, ali je očigledno da italijansku profašističku desnicu za to nije briga i da su oni zadovoljni efektom koju su postigli ovim filmom. Zato se u produkciji RAI-ja, a pod patronatom ekstremne desnice sprema još nekoliko filmskih projekata koji govore o stradanjima italijanskih fašista. O filmu su, površno ili ozbiljno, izveštavali mediji u Italiji, Sloveniji, Hrvatskoj (Globus - koji je objavio izveštaj sa snimanja filma i specijalizovani blog o Istri), Srbiji (Vreme i Ekonomist), Britaniji i drugim zemljama.
Post je objavljen 18.02.2005. u 01:59 sati.