Nar moje tajne
prepun je crvi
okatih, kandžastih Tifona
moja crna, poderana aura
zamućena poput palog meteora
oskrvnjuje čistoću Laponije
uznemiruje mauzoleje
krepko usnulih kostura
Asura sam, sestra šiljaka
i ožiljaka
leproznih zanoktica
uraganskim noćima virim
u kamena počivališta dobrostivih
glođući svoju posljednju kost
gdje je mir? Gdje talionice
tuste, pelinske težine?
Vrane mi kradu umna očišta,
kojoti mi se isceriše u lice.
Savit se kao rogoz
u blindiranu kutiju tableta,
taj zaborav crnog pliša