Zid ima ranu
koja se hrani jaukom
mojih snova.
Smežurana je, ugruvana
kao pogaženi orah
masnica odrezana od tkiva
krasta teutonke
razmočena malignost
u obliku Euroazije.
Sirutkaste ljuspice kreča
kao mliječni zubi ždrijebeta
trepću pred zapljuskajima
mog aritmičnog daha.
Možda su krive
zazidane mačje šape
slomljena kičma svemirca:
tište moje lopatice
rune kosu i bradavice
srču grožđice mozga
raspaljujući košmare
u ples Valpurgine noći