Vižljaste čete bez kucanja
ulaze u mene, kao lopatari
svjetlucavi gmazovi, parafinske kobre
rzajuća kopita odrana trnjem
nagovoriše ih da mi ukradu
kroz sukljaj bodežnih lasera
srce, žeženi oltar plahovite
razriješene od svake ljubavi
izbačene plimom u olujnoj noći
na pržinu znojnu od hororskih snova
tigrasta, nepoučena, umiljavam se
sjenovitom, gromkom božanstvu
polipima tuđih koža, rahitičnim amebama
sličnija sovama na mom ramenu
no točkastoj krinolini podneva
one kljucaju samo tuđe oči
i smiju se potiho, balzamirane
podozrivim kliještima vječnog sumraka
ljušte niti do prsnuća
do kraljevske amnezije
pribivši cijevčice pod nokte
na obdukcijskom stolu kao sarkofagu
dugo su me ispirali
nakon sikćuće lomače
prosuše moj prah po moru