U tekstovima o književnosti, koji su vrlo često literarizirani, ali faktografski zahvaćaju i knjževnopovijesne i teorijske aspekte fenomena (pa tako susrećemo autore kao što su: Sloterdijk, Barthes, Lipovetzky, Vattimo, Agamben, Žižek, Cioran itd.) Čegec često poseže za komparatističkom sintezom, podjednako kada govori o pojedinim autorima i kada situira određene literarne tendencije, odnosno poetičke perspektive.

Kada je pak riječ o tekstovima koji se bave kulturnim fenomenima, uglavnom negativnim, Čegecova sklonost ironiji i sarkazmu dolazi do punog izražaja i pokazuje svu besmislenost projekcija koje neprestano vraćaju na početak, poništavajući svaku ideju kontinuiteta. Po njemu je, naime, novi početak nužan, ali tako da se prethodno poslože svi kvalitetni prinosi, da se – makar i mehanički – stvori slika kontinuiteta da bi se zaustavilo tapkanje u mjestu.

Miroslav Mićanović