Kada prođe vreme
ispraća svaki dan
i ostavlja za sobom fleke
umazane po zidovima zaborava
koji se ne da zaboraviti.
Gmiže i puzi kroz sećanje
ispred svakog koraka
lažne pobede
i svaki je dan isti,
curi kao voda,
otiče izvorom
jednoličnog života,
a ta suza štipa i boli
baš na mestu
gde su počele godine,
da se pišu.
Te godine mokre SU od suza
i teške od uzdaha,
jer sećanje ne jenjava,
tu je i bdi,
osvaja i oduzima
volju za borbom,
da prolaznost ima prošlost.