U PLAVETNILU IZMAGLICE
Kao rijeka zaborava
u nepovrat sjećanja klize
daleke otoke proljeće sanja
njihove preslike
u plavetnilu izmaglice
ruše se vali, modrina sna romori
buktinja beskrajnog plama
u meni još gori
od nataloženih godina
lomne su kosti, vlasi sijede
drhtava ruka ispisuje zavaravanje sebe
uspomene, neprocjenjivo blago
u škrinji vremena pohranjene
uzdrhtalost srca se budi
i titraj zvjezdanog oka
kad ugleda tebe
u grudima srce treperi
sva žudnja slila se u snove vječne
zauvijek prestaje moje
uzavrelo htijenje
rastjerajmo izmaglice sjete
berimo zajedno godine zrele
Alba Istriana