"zahvalimo njoj... nepresušenom vrelu, čiji tok sve suše i potresi ne prekinuše, Njoj , stablu jamomu koga sve bure ne iščupaše, svi požari ne izgoriše, koje zla kob kroz vjekove po njoj prosu... njoj čije žile ne uginuše, čiji sokovi ne presahnuše..."
Ivan Meštrović
Promatram zvjezdano nebo,
sanjarim,
pričinja mi se, vidim
viziju Getsemanskog vrta,
čujem šapat molitve.
Slušam zvon večernjice,
prošlost udaraca klatna
o bronzu crkvenog zvona.
Tonem u svijet opsjena,
u carstvo privida.
U tkivu sna Tizianova slika,
uznesenje ka nebeskom Jeruzalemu,
bljesak bijele svjetlosti i ukazanja,