Listovi kada padnu na zemlju ne ostanu na tom istom mjestu, nego dopuštaju vjetru da ih nosi, igra se s njima, kovitla ih, dok se ne smire za neko vrijeme....a onda sve počinje ispočetka novim zaletom vjetra.
Možda bi naše misli bile zaigranije, čišće, manje zapletene i kaotične, da dopustimo vjetu da se poigra njima kao lišćem na ovom putu. Da ih prevrne, izokrene, zarotira, digne u zrak i negdje spusti.