"Bolna mi bijaše Muza i plačljivih tužbaljki puna
Ali na plač je nju moja potakla kob.
Nosila ona je plašt od boje sav zamračen crne,
kao kad Hektoru svom iđaše sestra na grob.
I neprestance je Muza plave si čupala vlasi,
Isto ko Ana uz taj složene lomače plam.
Jecavoj njoj su stalno te oči se mutile sjajne,
kao djevi kad svet vidje Hipolita hum.
Lednim po stijenama svoj bolni izvijajuć poj,
Uzdasi tajni su često se tužnim odavali glasom
što ga u isti je mah vraćao odjeka jek.
Kada god božica udahne, opet i jeka joj opet
Uzvrati isti u tren, bol toliki je njen."