Pregled posta

Marketing

Ik zal het vandaag kort houden, want na een hele dag vliegtuighoppen is er niet echt veel te vertellen… weinig interessante gesprekken gehad, geen een echt gesprek om precies te zijn, kan gebeuren… ben er ook niet voor de lol… vanochtend was het weer een slechte nacht… veel onrustig geslapen en helaas ook veel wanneer gelegen, Glitterville heeft perfecte bedden, maar helaas was dat geen garantie. Opgestaan, laatste dingen in de koffer gedaan en naar beneden gegaan nog voor een laatste keer gokken, je weet maar nooit… en nee dus, dat was een halve minuut ongeveer, het gaan zitten duurde langer.
Een shuttle naar het vliegveld gepakt, koffer ingecheckt en door de douane gegaan… verwacht natuurlijk te kunnen ontbijten achter de douane in de terminal hal… gelukkig bleek deze aanname ook waar te zijn want in terminal D – nieuwig en alleen bereikbaar per ‘tram,’ ding van de luchthaven zelf, blijft nog steeds achter de douane – waren een paar cafe en restaurantjes. Bij een jaren ’50 diner gegeten, een echt Amerikaans ontbijt… dat ze het hier naar binnen kunnen proppen is me toch echt een vraag… toast met honing en frisdrank op de vroege ochtend, iedereen deed het daar, ja, bij gebrek aan beter – pizza aan de overkant is niet beter – ook maar genomen, het was wat veel en de frisdrank totaal misplaatst, maar ja, ik had een ontbijt op – even tussendoor, dit was pas een uur of 9 ’s ochtends – en daarna maar naar de vertrekhal gelopen om te weten waar dat deze zich bevindt – 15 meter verderop – en vervolgens de hele vertrekhal maar doorgelopen, tijd doden, een beetje cultuur gesnoven met een tentoonstelling over het ontstaan van McCarran International Airport, zeer leuke items ter display.
Frisco had bijvoorbeeld een architectuur en maquettetentoonstelling – voor de douane weliswaar en nee geen foto’s want het was al achter goed reflecterend glas en ik wil degelijke foto’s hebben en ik wilde maar wat graag weg uit Frisco, dus ja… - Denver een tentoonstelling over andere culturen, een Minneapolis geen idee, ik zocht mijn bagage en de uitgang… vervolgens tijdens het wachten op mijn vlucht maar verder gelezen over Colonel John Sartoris – William Faulkner boek over het leven in de Confederatie, integratie noem het alvast maar – want dat schiet anders ook niet op, ben te druk bezig zelf verhaaltjes te maken dan dat uit te lezen…
Vlucht vertrok, beetje hobbelig, maar niets interessants verder, landing op Denver was ook hobbelig, maar dat ging ook nog wel, is daar gebruikelijk door de Rocky Mountains waar we net over heen waren gevlogen. Moesten wel een half uur van te voren alle stoelen al opwaarts plaatsen en in landmodus gaan zitten, want er zou nog even een ‘beetje’ turbulentie volgen… ja… in Denver uiteindelijk mooie blauwe lucht en een paar wolken… en toen begon het, de wolken begonnen in te trekken – kleine 4 uur wachten kan veel doen voor het weer – en het begon donker te worden. En donkerder, en nog meer… ik zal een beetje in over mijn bagage omdat kennelijk sommige maatschappijen zelf de bagage verschepen wat je niet zelf hoeft te doen bij een overstap – tot nu toe iedere keer wel gehad – keer teveel door de douane hierdoor, maar dan moeten ze het maar eens duidelijker maken en geen borden prepareren voor bagageclaims van de vlucht waar ik in zat die uiteindelijk alleen maar overstappers bleek te bevatten, – stug – maar goed, de bagage is goed aangekomen.
Helaas kwamen er nog meer dreigende wolken binnen, en ja, beetje slechter weer moet kunnen… totdat het begon te regenen en onweren… lucht draaide ietsjes rond – niet veel gelukkig – maar het vliegverkeer werd wel even lam gelegd… een zware donderstorm depressie met zware regenval en hagen trok over… en de vluchten bleven zich opstapelen… toch maar 1 startbaan open, want er moet toch iets gebeuren… en uiteindelijk vertrok onze vlucht dan ook maar… drie kwartier in de rij staan om op te mogen stijgen inde regen en onweer… een piloot die alvast waarschuwt dat het een waardeloze start van de vlucht zal worden en dat ze er alles aan doen om ons veilig van de grond te krijgen… en dan voornamelijk ook nog IN de lucht te houden, is wel net zo makkelijk…
Helaas was het alleen mogelijk om richting west te vertrekken… jammer dan, maar wij gingen naar oost, dus met vliegtuig en al, om moeten keren in de lucht met ontwijken van de storm uiteraard zonder het wolkendek aan te raken – geen idee waarvoor, maar daar bleven ze ver weg van – dus alsnog door de depressie, beetje wiebelig… beetje erg wiebelig, autopiloot constant aan het bijdraaien en gas minderen en dan juist weer een puist erbij geven, stijgen ging langzaam en soms leek het wel even niet meer te lukken, want dan bleven de motoren vol open, vleugels in stijgstand en vliegtuig horizontaal in plaats van neus opwaarts, beetje turbulentie, meer dan de andere vlucht, ruim, en maar pogen omhoog te komen, na een minuut of 20 tot 25 werd het sein pas veilig gegeven, maar er werd wel nadrukkelijk gezegd de riemen vast te laten.

Andy and I were invited to join our friends in Las Vegas for a couple of days to witness their vow renewal. We left Wednesday night and somewhere between Edmonton and Denver I got a migraine. A migraine mixed with turbulence was almost a recipe for disaster. I didn't get sick on the plane, but I did take the sick bag with me when I left. I spent quite a while in the airport with my face in this bag. I didn't need it though, except for spitting out the sketchy airport food I tried to eat.

We were delayed in Denver and didn't get into Las Vegas until midnight. Then we took the shuttle, which turned out to be a limousine, to our hotel, the Tropicana. The air in Tropicana's lobby is coconut scented, which I'm sure sounds like an excellent idea to some, but when mixed with the cigarette smoke from the casino it smells like a smoker's car. That was my first impression of Las Vegas. Standing at the check-in I wanted nothing more than to be home. Things started looking up when we got to our room though. It didn't smell like anything.

Written: July 6th, 2011