Daniel De Leon
Revolucionar ili reformista
Revolucionar smatra da sadasnja sredstva i medode proizvodnje cine nemogucom trajnu licnu slobodu covjeka koju je posjedovao u prahistorijskoj eri; da suvremena licna sloboda mora ici ruku pod ruku sa kolektivnom slobodom upravnog autoriteta.
Stojeci na toj civilizacijskoj visoravni, koja ulijeva u njega odvaznost, revolucionar se osjeca krepostan i samopouzdan, sto je u ostroj suprotnosti sa dusevno bolezljivim i uvijek sumnjivim reformistom.
Revolucionar ne pozna rijec „sefovanje“, dok je ona stalna misao reformiste.
Jos jedna glavna osobina revolucionara je njegova dosljednost, pa otuda i njegova moralnost, dok je osobina reformiste upravo njegova nedosljednost, pa odavde i njegova nemoralnost.
Buduci revolucianar polazi od cinjenica, u svom je hodu uspravan i istinit.
Naprotiv, reformistu cete uvijek zateci kako sevrda ovamo i onamo, vjecno kontradiktoran samome sebi.
Reformist, na primjer, uvijek podize svoj glas protiv tiranije, a neka mu se samo pruzi prilika bit ce prvi autokrat na konju cija cud postaje zakon.
Reformist uvijek brblja o „moralnosti“, ali cim mu se pruzi prva prilika cinit ce najnemoralnija djela; on ce igrati sudca u procesima u kojima je sam Participens criminis, ili je pak zbog osobne koristi podsticao nedjela.
Iz ustiju reformiste uvijek se cuje rijec: „licna sloboda“, dok je medju prvima koji tu slobodu narusava.
Post je objavljen 03.03.2011. u 14:11 sati.