...
kada shvatim da mogu zaokrenuti čitav svoj svemir
samo jednim zanosnim zabačajem glave...
pa obujmim prstima konstelacije što bježe
istim pradavnim pokretom kojim sam nemirne pramenove hvatala u visoki rep...
(da me krune i plešu dok hodam)
... nikad se jače nemam u rukama