Kad Dijanu ugleda hrabrim okom,
lovac, što sluh ga nagna tim puteljkom;
di začuje žubor i božanski poj
da fortuni nasmiješi se zlosretnoj.
Zar usud mi isti po legendi toj,
kad ja ugledah iste ljepote soj,
te nazvah se zaljubljenim pjesnikom
dok kidaše mi srce vuci skokom.
Al nisu mi se srca nasitili;
(još proganja me pogled njenih oči)
sudbine kobne razjareni vuci.
Tu gdje su se pogledi sudarili,
iznova bez razuma noga kroči;
nit` početka nit` kraja mojoj muci.
Post je objavljen 07.01.2010. u 19:27 sati.