Ova me Baglionijeva pjesma uvijek nekako povede daleko... na neke obale sjećanja (jesu li to sjećanja ili isječci onoga što bih voljela da je postojalo...) i ja im se predam... nekad protiv toga ne mogu...nekad neću...
Accoccolati ad ascoltare il mare
quanto tempo siamo stati
senza fiatare...
seguire il tuo profilo con un dito
mentre il vento accarezzava piano
il tuo vestito...
I ponekad se osjetim baš tako... kao ženski lik te pjesme viđen njegovim očima...
E tu
fatta di sguardi tu
e di sorrisi ingenui tu...
...tisućama pogleda te darivam... osmjehujem se naivno, ali točno znam... slijed budućih događaja... taj je san uvijek isti... uvijek predivan, baš kao dodir pijeska i mora pod nogama... kao zrake sunca u tvojoj kosi... sjene strasti u tvom oku... Sanjam li...budna...
A ti... uvijek tako nevino nesiguran u to što mi značiš...samo se pitaš pitanja na koja slutiš odgovore... znaš...i ti znaš taj slijed događaja... tu savršenu priču...
E tu
in un sospiro tu
in ogni mio pensiero tu...
ed io
restavo zitto io
per non sciupare tutto io...
e baciarti le labbra
con un filo d'erba
e scoprirti piů bella
coi capelli in su
e mi piaci di piů
e mi piaci di piů...
forse sei l'amore.
Igramo tu igru... zove li se ljubav... pitam se... Dok traje ova savršena pjesma ja sam kao u tvom zagrljaju... osjećam savršenstvo ruke u ruci...
A kad zadnji taktovi nestanu... samo jedno ostaje... dodir tvojih očiju u mom srcu...
Prisjećam li se ja to... ili sanjarim li samo...
Post je objavljen 05.01.2010. u 14:38 sati.