da ponekad i tako moramo gledati na zivot, jer ono sto bi htjeli da traje brzo se svrsi , a ono sto nas iritira nigdje mu kraja.....
i tako krecemo da volimo da budemo da jesmo a neocekivano se stavljamo tamo gdje smo se najmanje nadali da cemo se naci...
prostor pod kojim se sad nalazimo , kazem pod kojim jer cu pocet konkretizirat a to mi nije nimalo slicno, je bezvazdusan jer se gusimo u vlastitoj bljuvotini osjecaja koje nismo mogli pozeljeti ni u najgoroj nocnoj mori.
cesto zamisljamo zivot .koji nam donosi blagodati koji nas hrani nasom vlastitom dusom nasim snovima , a koji je isto tako milijun svjetlosnih godina od stvarnosti....
zato se moramo pokrenuti razbiti cahuru i opredjeliti se unutar onoga u cemu se nalazimo nema veze koliko lose bilo i koliko malo imali....
dubina duse i velicina ocaja su jedine dvije stvari koje bi nas trebale interesirati u vremenima poput danasnjih, u vremenima koja su ista kao i prije miljun ili deset tisuca godina ili cak koja su ista kao jucer kao sutra,,,jedino sto se razlikuje je oblik nase svijesti koja funkcionira na najgori moguci nacin pokusavajuci se oteti izvornome bicu i prilagoditi se okolini koju nam namecu ljudi niskog morala i jos nizih ideala....zovnimo boga da nam malo suska , i sacekajmo da sunce prdne i napravi mali krah ......ponekad
Post je objavljen 08.07.2009. u 23:07 sati.