Moj glas na površini ogledala
prisustvuje pokopu jednih očiju
gdje sad nježno sad drzovito
oplakuje bezbojilo elegijom života
pružaju se grane iz jednih očiju
što prodiru van kroz crno ogledalo
izviru bojažljivo ispod tankih
trepavica nikad poklopca otvorenih
glas postaje dinamičan i čini se
nešto ga je prokleto uznemirilo
jer ne može vidjeti boju tih neočiju
tek pusto i blijedo naokolo sivilo
moji prsti na površini ogledala
prelaze mrtvilom zatvorenih očiju.
Post je objavljen 28.01.2009. u 12:49 sati.