...
................................
...............................................
................................................... Slušam često starih zvona zvuke
................................................... kad se s tornja u večeri jave;
................................................... kao nekad slabe sklapam ruke,
................................................... oči dižem u visine plave ...
................................................... Pozivaju žive, na oblake zvone,
................................................... ispraćaju mrtve, ispraznosti sude ...
................................................... Na molitvu zovu pravedne i krive ...
................................................... U zvoniku dok se zabrinuta klate,
................................................... zalutale zovu da se doma vrate ...
............................................................. /Ante Jakšić, Zvona/
.......
Katedrala
Rekli su, bit će bolje
to igra je sudbine.
Bog te uzeo k sebi,
a ljubav ostaje.
Budiš me glasom zore,
ljubiš bojama sna,
maziš vjetrom u kosi,
znam, tu si gdje sam ja.
Moje srce sad je katedrala
s nebom spojena,
ljubav nju je podigla.
Moja duša oduvijek je znala,
s druge strane sna opet naći ću te ja.
Zemlja zemlji se vraća,
a duša tvorcu svom.
Ljubav od svega je jača,
ti živiš u srcu mom.
Smiješ se drhtajem zvijezda,
mjesec ti košulju tka.
Grliš me mirisom mora,
znam, tu si gdje sam ja.
Moje srce sad je katedrala ...
/Tereza Kesovija/
..............................
.......................................................
Post je objavljen 04.11.2008. u 21:47 sati.