Pohodi me od djetinjstva ... i kao da je rasla, zajedno sa mnom.
Nekad je bila mala i zločesta, a sad ...
Sjedi negdje u zakutku, kutri ... i vreba.
Uživa zaskočiti me ... obično nakon dubokog sna, onog bez snova.
Bol počne još u snu, kao crna tama ... a onda me probudi, zasljepljujućim bolnim svjetlacima...
Često dođe kao najava naglije promjene vremena, ponekad i kao kazna za euforiju ...
Uvijek nosi ružan prtljag, pa ga iskrca u mojoj glavi: nagovještaj neugodnosti, neprilika i bolesti ... strahovi od gubitaka ... sumnje i kolebanja, ružna sjećanja, zle slutnje ...
Ne da se otjerati, ceri se svakom farmaceutskom pripravku, ruga se pokušajima skretanja pažnje, glazbu pretvara u buku, izobličuje lijepe zvukove ...
Caruje u tami, a svjetlo mrzi ...
Lijepe boje pretvara u ubadajuće oštrice ...
Liči na onu krhotinu zlog ogledala iz priče o Kaiu i Gerdi ... i zloj Snježnoj kraljici ... Sve izobliči, sparuši ružu ... naoštri trnje ... crvenu jabuku nastani crvima ...
A kad se u ogledalo pogledaš, ustukneš ...
U tvojem te odrazu Ona gleda, ružna i zla ...
Možda mi pomogne dodir malog, toplog stvorenja, u kojem nema ljudske zlobe ...
Možda se to zlo lice posrami pred pogledom čistim i otvorenim, koji ništa ne skriva ...