mijenjam raspolozenja 10 puta u jednoj sekundi, letim od euforije do depresije, u meni sto djavola igra plese titra, napet mi je svaki nerv ko struna, spreman da pukne, eksplodira ili se jednostavno opusti i grohne.... koljena ili ne osjecam ili klecaju.
pecem se na tihoj vatri iscekivanja. okrecem se u toj tavi cas na jednu cas na drugu stranu, cek da se dopece malo onaj osjecajni dio, to boli, cekc ek onda ajde malo da se ovaj racionalni poturi umjesto njega... kad uspijem ukljucit mozak on me na sekund vraca u stvarnost ali i nju ne prepoznajem,. pitam se sta ja radim tu, sto je to uopste moj zivot,jel ga osjecam tako? cini se da bacam vrijeme na pogresne stvari i ljude, poklanjam okolo moje najbolje godine ko da su cvijece pobrano na livadi a ne ogromno bespovratno blago koje bi mozda bar jednom mogla malo zadrzati za sebe.
hvata me svaka moguca emocija, od osjecaja krivice do straha, od mrznje do malaksalosti, sve...
moja glava mi se cini na nekom najgorem extasy tripu... najbolje od svega je sto nikad nisam probala droge...a eto me u sred njihovog efekta... razapeta od euforije do depresije i nazad.
trese me groznica, non trovo pace, cammino in giro come una pazza, mi siedo, mi alzo, devo fare qualcosa, domani ho un esame, vaffanculo statistica, no poi torno a casa, da onda idem kuci kuci kuci kuci kuci kuci kuci....
gdje cu moc biti sama. ili medju najuzim krugom najprobranijih prijatelja koje je vrijeme probralo u ovih nekoliko godina kako sam otisla,a vrijeme kazu je najbolji sudac, bolji od nas samih cesto koji smo zasljepljeni svacime... gdje cu moc sjest i mislit. gdjde cu moc plakat. u samoci. gdje nece bit 5000 cimera u stanu da ne mogu na mirnu sjest, zarit glavu u ruke i ne dic je odatle neko vrijeme, dok ponovo ne postane pametna.
pozelim da mi je zivot jednostavniji. sekund kasnije se pokajem. onda opet to pozelim. osjecaji krivice me jedu.a niko kao ja ne zna tako se ubit rodjenim osjecajima krivice, uglavnom neopravdane ili preuvelicane kao ja. to je postao dio moga bica. kom ne smijem dopustiti da me satare.. a tako je me satrao do sada...
ovo je cista agonija. komad papira il iblog ce je podnjeti. i ja cu. procice mora da pridje ovako nesto ne sme toliko da traje da traje da traje poludicu sagorice me od mene ce ostati samo kost i koza i luda dusa izranjavana do srzi koju ce bol sagoriti....
...nece nece nece....ima jedna voda sto vatru ne gasi al bar rane ublazava i bol. ima jedan put gjde moze bar dio toga izac iz mene i ostat zarobljen zauvjek, dostupan da ga prizovem kad god mi je zelja da opet osjetim to. da ne zaboravim, da je van mene a zauvjek moje.da je opet tu.
mogu sjest i svirat za svoju dusu.............................
Post je objavljen 06.02.2006. u 10:39 sati.