ne zazirem od tebe
ja te jednostavno nosim
uz brijegove
dahom
i tminom punog mjeseca
ne idem od tebe
ja ti dolazim često
ali me ne vide
tvoje zamračene zjene
ne odlazim
pletem vijence od slame
i skrivajući slavu
skrivam ti bogove
u prsima
dok vjetar brsti grane
ne prezirem te više
i ne idem
vlažnim jarkom pritiskaju
otisci i težina tvoje misli
ali, ostajem, u štitu
tvoje šutnje
ne odlazim
tu sam zauzdana
poput disanja
tu