Stevan Hristić (19. 06. 1885., Beograd – 21. 08. 1958., Beograd), svojom sveukupnom delatnošću je bio najistaknutiji skladatelj u Srbiji u prvoj polovici 20. stoljeća. Školovao se na čuvenom Lajpciškom konzervatorijumu, koji je njegovom radu dao solidne profesionalne temelje. Takođe je, u vreme pred Prvi svjetski rat, boravio u Moskvi, Parizu i Rimu. Upoznat sa muzičko-stilskim tendencijama ondašnje Europe, kao i sa osloncem u tradiciji srpskog muzičkog romantizma i nacionalne boje (posebno samoga Mokranjca), stvorio je osebujan muzički jezik koji je bio mešavina folklornih utjecaja i kasnoromantičarskih, impresionističkih i verističkih elemenata u melodici, harmoniji i instrumentaciji. Ovo je učinilo da njegova muzika bude slušljiva i bliska širokom auditorijumu. Pred premijeru baleta "Ohridska legenda" izjavio je:
„Gledao sam, pre svega, da ovo delo napišem tako da bude pristupačno i jasno. Da ga razume šira publika, da na nju što snažnije deluje, a da njegova tehnička obrada zadovolji onih deset-petnaest stručnjaka što će biti tamo...”
Njegov najznačajniji doprinos razvoju kulturnog života Srbije je osnivanje i vođenje Beogradske filharmonije. Naporedo sa tim, bio je i direktor Beogradske opere u periodu 1924.-1935., a 1937. je jedan od osnivača i prvih profesora Muzičke akademije, a kasnije je i jedno vreme bio njen rektor. Nakon Drugog svjetskog rata, 1945. učestvuje u osnivanju Udruženja kompozitora Srbije, čiji je jedan od prvih predsjednika, a takođe je bio i prvi predsjednik Saveza kompozitora Jugoslavije (osn. 1950.). Osim ovih uvaženih funkcija, nosio je i najvišu akademsku titulu, budući član, najpre dopisni (1948.-1950.), a zatim i redovni (od 1950.) Srpske akademije znanosti i umjetnosti (SANU).
Ipak, najviše zasluga nosi za svoje stvaralaštvo. Ono počinje pisanjem scenske muzike za komad s pjevanjem "Čučuk Stana" (1907.), a do kraja svog života je napisao i solo pjesme, nekoliko zborskih djela, dve koncertantne kompozicije, "Simfonijsku fantaziju za violinu i orkestar" (diplomski rad u Lajpcigu) i "Rapsodija za klavir i orkestar". Njegova najznačajnija, i najpoznatija, djela su (prvi u srpskoj muzici) oratorijum "Vaskrsenje", izvaredno "Opelo u b-moll-u", jedina dovršena opera "Suton" i, kao njegovo najpoznatije, a moglo bi se reći i najkvalitetnije djelo, balet "Ohridska legenda".
Opus
Vaskrsenje (oratorijum) (1912.)
Suton (opera) (1925.)
Ohridska legenda (balet) (1948.)
|
