fallen writer

Utonuo sam u san ... sanjam mrak ... tamu ... strah ... jecaje ... to me okružuje sa svih strana ali nikog ne vidim jer ležim u tami ... u mraku ... potpuno sam ... ustao sam se sa strahom i u trenutku pocinjem propadati ... padam ... i padam ... kroz mrak ... kroz tamu ... i sljedece sekunde evo budim se tu ... gdje je to ''tu'' ??? ... gdje sam sad ??? ... sad shvacam da ovo nije bio samo san ... bjesan sam ali se bjes lagano pretvara u strah ... kako van iz ovog bezdana ??? ... pokrenuh um i tjelo sa mukom i boli ... tišina me kida dok razmišljam i tonem ... sekunde prolaze kao vjecnost ... grce mi se noge ... pokušavam ponovo ali ništa ... pa opet ... sad je malo bolje ali ne dovoljno ... mucim se i umaram se ... zamalo sam ustao ... pred boli sam posustao ... ali ne i odustao ... pokušao sam ponovo sad je bilo bolje ... reko sam sam sebi ''Izdrži još malo'' ... još malo ... i napokon ... ustadoh ... neopisiva bol popracena bolnim uzadahom ... derem se vrištim u nadi da me netko cuje ... ali prazna soba satkana od mraka neko zlo kuje ... jeka mi vraca bol što gađa me ravno u srce ... pokušavam se kretati ali bol mi ne dozvoljava ... ko u snu ... ono kada nemožeš da trciš ... ono kada nemožeš da bježiš a znaš da zlo te sljedi ... i u taj caš ... tresne me svjetlost snježno i bjelo ... podižem glavu ... gladem svud ... gore,dole, desno, lijevo ... svuda oko mene od stakla veo ... prostor cijeli od ogledala satkan ... niotkuda otvora, prozora i vrata ... na rubu snaga pocinjem da svacam ... da u mene pilje mracne oci sa svih strana ... ogledala ... svi zidovi, plafon i pod ... iskrivljen odraz u njima daje mi do znanja da pozdravljam se sa umom ... i tad sam cuo glasove svuda oko mene ... mene malog i jadnog ... zar je to moje vrijeme ... umiruci glasovi me zovu ka sebi ... cujem ih u glavi kako žele da odbacim svoj život bjedni ... da budem u njihovoj sjeni ... umiruci glasovi postaju sve jaci i jaci ... polako krecem prema njima dok si razmišljam koliko mi život znaci ... dolazim do spoznaje od koje je sve prestalo ... barem na kratko ... opet ostajem sam u tišini ... sleđen od umirucih glasova ... u taj caš zvuk guši muk ... zvuk grubi ubi mi sluh ... tražim odgovore u tami ali bezuspješno jer to je poceo moj sud ... drhte zidovi, moja glava ... sablasni roj grimasa ... krece ka meni i tada shvacam da je sve ovo zamka ... prostor se skuplja, a kad se skupi do kraja zdrobit ce me ... zdrobit ce me to mi žele sad znam ... nada da ima spasa postaje sve bljeđa i tanja ... stižu ka meni nemam kud i to je kraj ... i u taj cas šansa u podu rupa ... sad znam odakle svjetlost koje obasajlo je svaki dio ovog mracnog kuta ... sudbina mi nudi bjeg ... da krenem prema svjetlu ... koracam prema rupi dok se moji izobliceni obrisi približavaju meni ... osmjeh mi se vratio na lice ali nije se dugo zadržao ... sudbina me ruka udari vec sljedece sekunde jer ... rupa nema dna ... ne vidi se ništa ... nema ga ... ako skocim ni pod razno nemogu preživjeti taj pad ... i šta sad ... neopisiv strah me obuzeo u tom trenu ... i jak osjecaj gadnog i bolnog kraja mi da znak da skocim u taj kanal ... cujem prštanje stakla ... sad je gotovo ... više nema nazad ... kotrljam se kroz sluzav, ljigav tunel bez kraja ... i evo opet padam i padam ... kroz mrak ... kroz tamu ... i evo kraja ... svjetlo ... nada ... budim se ... na svom krevetu ... opet mrak, tama, drhtaj mog znojnog tjela ... i dižem se iz kreveta odlazim do kupaone ... klecim pred wc školjkom i povracam ... i tada svatih da to nisam ja ... da je sve to u mojoj glavi ... da sam ispljuvan vani ... povracam sebe iz sebe ... svoju drugu polovicu ... i stidim se i gadim ... samome sebi ... pa zar je moguce da mi je cijali život lažan ... da ja sam se be ne poznajem ... ustajem se i odlazim do umivaonika ... i evo ga opet ... ogledalo ... pogledam se u njega i vidim isti onaj izobliceni odraz ... ali netko je još tamo, iza ... neka sjena ... nije jedna ... to su muškarac i žena ... to su umiruci glasovi koji ga zovu da krene sa njima ... umiruci glasovi koji ga lažu da sve ce biti u redu ... ostao sam zacaran tom bajkom ... ali moja druga polovica progovara u meni ... i vrišti i dere se ... ''Ne budi glup ... oni žele samo ljušturu, samo oplupinu skršenu, tvoj skršen duh, da budeš gluh, nedaj se ... nedaj me ... molim te slušaj me ...NEEEEEEEE'' ... ali vec je kasno ... on ocaran carstvom ... gdje nema bola, gdje si lišen mozga ... gdje si ponosni vlasnik bar-koda ... posljednim pogledom ih gledam dok mi umiruci glasovi obecavaju svašta samo da se predam ... polako se krecu prema meni ... i tada osjetim ... prodor ... neku prazninu u sebi ... svi su odjednom nestali i ponovo ostajem sam u mraku ... ali nije toliko mracan ... taj mrak i ta tama imaju svoju posebnu svjetlost ... svoje posebne prednosti koje tek sada vidim ... umiruci glasovi nestali su mi iz glave ... polako dižem pogled prema ogledalu ... pogledam se i napokon se moje lice prilagodilo mom izoblicenom odrazu u ogledalu ... da to sam ja ... postao sam jedan od umirucih glasova ... na licu mi se oteo jedan iskren smješak od kojeg ogledalo puca ... a sa ogledalom i moje srce ... da to sam ja ... jedan umiruci glas ... haha ... cuješ li me i ti ??? ... cut ceš me uskoro !!!

story by: Fallen Writer (prema pjesmi ''MRAK'' od Marchela)