rujan, 2005					>
P	U	S	Č	P	S	N
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30

Dnevnik.hr
Gol.hr
Zadovoljna.hr
Novaplus.hr
NovaTV.hr
DomaTV.hr
Mojamini.tv

Komentari On/Off

Opis bloga moga

Moje putujuće misli. Bez voznog reda. Ponekad vesele, ponekad tužne. Ponekad duhovite, ponekad dosadne. Kao što sam i ja. Nije mi bitno da li me netko čita ili ne. Ovo je jednostavno moj ispušni ventil.

Ono sve što znaš o meni...

Ja sam jedan Strijelac, imam 29 godina.
Crveno, zeleno, crno (ovim redom: kosa, oči, auto)

Status: neudana ali vezana i konačno MAMA!
U radno vrijeme gnjavim nedužne u školskim klupama.
Ne volim baš sve što vole mladi. Obožavam sladoled. Mrzim vage (ne one horoskopske).
Nadam se skorom stambenom kreditu - nisam luda, ja se stvarno veselim rati i sljedećih 18 godina koliko ćemo ga otplaćivati.
Obožavam na semaforu krenut prije nekog tatinog sina koji turira u susjednoj traci.
Uživam u vožnji.
Al' ne volim kad me vozaju. Bilo doslovno bilo figurativno.

Update: radim prijevode s talijanskog i na talijanski.

Čestitke i aplauzi

Meni jer sam dobra. Radim dva posla istovremeno i još sam uvijek mentalno zdrava :D
Mami i tati jer imaju super kćer.
Najdražem jer ima krasovitu curu koja će uskoro zajedno s njim postat roditeljica. Ne, nećemo se odmah ženit.
Prijateljicama i prijateljima jer znaju da sam uvijek tu. I onda kad nisam.
Susjedima jer imaju ljubaznu susjedu.
Kolegicama i malobrojnim kolegama jer imaju dobru kolegicu.
Učenicima jer imaju cool razrednicu.
Opet meni jer sam nevjerojatno skromna i samozatajna.
Veliki aplauz i Ironiji jer me obogatila.

Pjesma za bijelu vranu

Šutnja prekrila je stazu,
vidio sam gdje
tvoji svati kući odlaze.
A ti si kasnila na svadbu,
jer nisi htjela da
ostariš kraj takva čovjeka.
Ima da šutim,
ja te razumijem,
jer tvoji nisu znali tko je on.
I da je srce
dragi kamen,
što stoput više
vrijedi nego svo
njegovo blago,
njegovo zlato
i ako stvarno nemaš
ništa ti sa njim...

Prstom
prekrit ćeš mi usne
i reć:
Lagali su te,
ptice ipak šutke umiru.
Ne pjevaju!
I kad te hvale,
slave ili ljube,
svaki drugi je
Juda koji s tobom trguje.
A što da činim
u ovoj noći,
kad su znali
da nas vežu žicama.
Ja čupam srce
iz ovih grudi,
pa ga kroz prozor nudim
gladnim pticama...
One se smiju,
one se smiju,
znaju da nikad
nismo bili dio njih...

Bit ćeš bijela vrana,
al' ti ništa ne mogu.
Bit ćeš pjesma moja,
koju gluhi ne čuju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti...
Bit ću bijela vrana,
koju crne kljucaju
Bit ću pjesma tvoja,
gluhi u nju pucaju
Draga, ja sam na to spreman
i bit ću sve što trebam
Bit ću kao ti

Jer svaki drugi je
Juda koji sa mnom trguje!!!

Zlatan Stipišić Gibonni, 1994.


L'equilibrista

Com'e' diverso il mondo visto da qui
sopra un filo immaginario nel silenzio che c'e'
attraversero' l'immenso che ho davanti a me
ali nel vento per volare non ho
sfidero' nell'aria la forza della mia gravita'
muovero' le braccia aperte nell'infinita' del blu
com'e' lontano il mondo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto intorno a me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
dove si respira liberi
E' la vertigine piu' grande che c'e'
stare qui sospeso a sentire questa vita com'e'
giocoliere di me stesso io volteggero' nel blu
com'e' vicino il cielo visto da quassu'
dimenticando il grande vuoto dentro me
senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
La strada del mio cuore io ritrovero'
in equilibrio fino in fondo arrivero'
da solo dentro il blu
da solo senza mai cadere giu'
mai piu'
Senza mai voltarmi indietro me ne andro' da qui
vedro' sul filo della provvisorieta'
l'equilibrista non si chiede mai cos'e'
la stabilita' vive l'illusione e la realta'
Com'e' diverso il mondo visto da qui

Eros Ramazzotti, 2005.


Una storia che vale

Che cosa ha lei che io non ho
Che cosa ha piu' di me
Sto cercando una ragione, anche se alle volte sai non c'e'
Ero qui, eri qui
ma poi non e' andata sai propio cosi'.
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
nei tuoi occhi che mi stano a guardare, non dimenticare
E' difficile per me imparare a vivere
senza abbandonarmi al mio presente
inaspettatamente senza te.
Ero qui. Eri qui
parlare adesso non ha piu' senso, o forse si'
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare quanto si puo' amare
al tuo nome e alla tua voce pensare senza farmi male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare una storia che vale
ogni minimo particolare, non dimenticare, non dimenticare
eh, eh, eh...
Ero qui
(che cosa ha lei che io non ho)
eri qui
(che cosa ha piu' di me)
sto cercando una ragione parlane adesso
non ha piu' senso o forse si
Per che una vita sola non puo' bastare
per dimenticare come si puo' amare
quanto sole che si puo' attravesare
senza farci male
E una vita sola non puo' bastare
per dimenticare ogni particolare
nei tuoi occhi che mi stanno a guardare,
non dimenticare, una storia che vale
eh, eh, eh...

Laura Pausini, 2001.

L'angolo bordeaux

utorak, 13.09.2005.

Amerikanci i Bosanci na skijama Još mi se nije dogodilo da uplaćujem prvu ratu zimovanja bosa i s kratkim rukavima. Ali eto, za sve postoji prvi put. Nekako mi se čini da su ove godine agencije malo uranile sa cijelom procedurom, pa sam tako, sasvim slučajno, jučer zašla u jednu od njih i uzela katalog za kojeg sam sumnjala da već postoji. No, bio je tamo. Ovaj put ne idemo u Sloveniju. Dosta nam je Janeza i hotela u kojima rade samo Bosanci. Nemam ništa protiv njih, ali lagano biiiiiiiip na neke njihove "manire". Naprimjer kad im posljednji dan na kavi u hallu hotela iskrcamo sve one metalne tolare sa divokozama i ostalim zivotinjama na poledjini (što ću s tim kad idem kući??), a oni bezobrazno kažu "Ja ne radim u crkvi". Idioti. Oni ne rade u crkvi a ja bih trebala plahtom od 10 tisuća tolara plaćat kave koje koštaju sve skupa 300... Moj dragi i ja na skijanje idemo sa dva para skija na krovu i pet (da, pet) štapova u autu. E sad, zašto pet?? Kad je moj Ivica (to mu je nadimak zbog onog nekog Kostelića) prvi put stao na skije, bili smo u Italiji. Već prvog dana na nekoj livada stazi, pokupila ga je (u pravom smislu riječi) jedna Amerikanka koja se strmopizdila s vrha staze ravno ka cilju. Ne, nije vozila spust nego jednostavno nije znala stati. Pa se zaustavila tako što je zagrlila mog dragog i aterirala na snijeg zajedno s njim. Nisam bila ljubomorna već mi je bilo malo neugodno jer joj je on svašta rekao dok je ona prizivala, na USA način, sve svece i glasno zapomagala. Ja sam sve to gledala stotinjak metara niže. Ozljeda nije bilo. Jedino je jedan Ivičin štap bio svinut pod kutem od 90. Bijesni vlasnik je otresao snijeg sa sebe i savinuo štap u drugom smjeru ne bi li onih 90 sad postalo 180 stupnjeva. I uspio je. Štap je ostao u jednom komadu a moj dragi je nastavio plužiti do dna livade. Sljedećih dana trudili smo se svom silom izbjegavati Amerikance, iako je to bilo gotovo nemoguće s obzirom na to da ih je bilo k'o Rusa... Kad se Ivica opustio, s livade smo prešli na maaaaalo zahtjevniju stazu. Na sedežnici se više nije ukočeno sjedilo već se pomalo frajerski lamatalo skijama i palilo cigare. Pri jednoj takvoj opuštenoj vožnji, malo se Ivica previše opustio pa je, kod silaska sa žičare, zaboravio da ima dva štapa. Jedan je ostao zaboden u snijegu. Janica je otišla po njega i donijela nešto što više nije sličilo skijaškoj palici. Opet onih 90 stupnjeva. I opet isti onaj štap koji je imao američko krštenje. Ovaj put zahvat savijanja u drugom smjeru nije uspio, tako da je Ivica dobio tri štapa. Jedan veći i dva manja. Bacili smo se u trošak i kupili nove štapove. U boji koja je Ivici pasala na odijelo i bila dovoljno vidljiva za vrijeme skijanja po magli među hrpom Amerikanaca. Onaj veći štap iz prethodne garniture i dalje živi i putuje sa nama svake godine na skijanje. Nikad se ne zna da li ćemo opet naletit na kamikaze. Ili Bosance. Naime, ove dvije godine što smo bili u Sloveniji, shvatili smo da su oni (Bosanci) jednako opasni kao Ameri. Na skijama, naravno. Amel i njegova ekipa postali su strah i trepet, iako su imali manje od 10 godina. I tako. Dopizdili nam Mojca, Kekec, Polona te Amel i njegovi frendovi u fluorescentnim odijelima. Ove godine idemo na Zapad. Onaj pravi. U nadi da će Amerikanci ostat doma. U Aspenu.