Flipajući maloprije po kanalima, uho mi je zapelo na rečenici s kraja nekakve emisije:
"Po nekim bi se predviđanjima sutra trebao roditi Antikrist, čime po kršćanskoj tradiciji otpočinje kraj povijesti. Gledajte nas i sutra, doviđenja"
što me asocijativno munulo na Neleta Karajlića i TLN Dnevnik iz 1973-će, "Poštovani gledaoci, danas se u Novom Sadu rodila Monika Seleš. Otac Karoly najavio je da uskoro počinje sa intenzivnim treninzima"
a istovremeno mi
i zadraškalo u moždini apokaliptični gen, isti onaj koji se
usijavao i opijao katastrofno nabrijanom atmosferom fin de ovog posljednjeg siecla, sa svim onim
lošim filmovima o smaku i
Rogatome i
'Party like it's 1999!' i glupavom Y2K histerijom i
mirijadom navučenih popkulturnih paralela s dekadencijom fin de onog pretposljednjeg siecla, a ponajviše
jer mi je s 19 to sve zvučalo vraški romantično-definitivno
Vidim sve to sad nekako drukčije a opet isto, jer
za beskonačni mulj letargije što muti realitet ispred očiju
potrebna je nekakva katarzična eksplozija ili barem
vremensko ograničenje - cilj, okvir, usmjereni šut u dupe -
i u ime svih depresivnih na ovome svijetu što da kažem nego - zvuči maloumno privlačno
Na žalost ili normalnim ljudima na sreću
sve su to gole idiotarije jer po
dozlaboga dosadnom uzusu, nesreću mahom proizvodimo sami a i iz govana se izvlačimo jedino
potezanjem samih sebe za kragnu.
Neću zato čestitati rođendan nečastivom okotu
nego ocu
kojem - gle - pada isto