Marketing
Uspon i pad američkog nezavisnog filma
Stranger than paradise, Jim Jarmusch 1984
Američki nezavisni film, odavno se i sam pretvorio u žanr, nezavisan u smislu načina financiranja filmova, izvan Hollywoodskih studija, no zato itekako zavisan od očekivanja koja je pred autore nametnula dosadašnja tradicija “indie” filma, njegova publika, festivali i kritičari. U najboljim trenucima, američki “indie film” donio nam je vrijedna ostvarenja i intrigantne autore, no nezavisna etiketa često je bila i ostala sinonim za oskudnije producirana djela koja su predvidljiva i rutinska poput bilo kojeg “zavisnog” Hollywoodskog projekta .
Pogledamo li malo povijest američkog filma posljednjih 20 godina, vidjet ćemo da na svaki vrijedan nezavisni film dolazi barem deset bezveznih uradaka o otuđenosti, disfunkcionalnim obiteljima, nemogućnosti komunikacije i sličnim temama, čiji autori pomanjkanje dara za razvijanje priče i likova kompenziraju minimalističkim redateljskim izrazom i atraktivnim kadrovima. Jedan od razloga zašto volimo američke nezavisne filmove , jer posjeduju neku vrstu estetske energije , koja dovodi do svježih i zabavnih filmova .
Američki nezavisni narativni film 60-ih.
Europski filmovi postali su jako aktualni, posebno talijanski neorealizam , kao i tadašnji avangardni filmski redatelji kao što su Godard, Bergman, Fellini koji su izvršili velik utjecaj na novu generaciju američkih filmskih stvaralaca . Neke filmove možemo gledati kao važne dijelove američkog nezavisnog narativnog pokreta , koji su tada već predočili aspekte komercijalnog nezavisnog filma danas. Nothing But A Man - Michael Roemera (1964),
Blood Feast- Herschela Gordona Lewisa (1967) , tu bili i zastupljeni i veliki i mali filmski studiji. Nezavisni autor tog vremena radio je u crno- bijeloj tehnici , koristeći metode „direktnog filma“ , neprofesionalne glumce , autentične lokacije te različite filmske strategije .
Neki drugi filmovi iz ovog doba kombiniraju na uspješan i duhovit način , modernističke radikalne vizualne prizore , bizarni kutovi snimanja ,diskontinuirana montaža , dvostruke skspozicije , „flashforward-i“ skokovi u vremenu , obično zbog postizanja dramskog efekta.
Crazy Quilt - John Korty (1965), Wedding Party (1966) i Grettings(1968) - Briana de Palme.
Američki nezavisni narativni film 60-ih.
Blood Feast- Herschela Gordona Lewisa 1967
Pulp Film
Devedesetih godina prošlog stoljeća, jedan mladi redatelj razmišljao je na isti način kao francuski autori pobornici autorske teorije koji su se divili holivudskim B- filmovima .
Quentin Tarantino je eksperimentirao sa žanrovskim konvencijama , baš kao što su radili Godard i Truffaut u svojim najranijim filmovima . Neočekivani obrati u radnji, neobični dijalozi, insajderske šale i velik broj nekonvencialnih likova postali su Tarantinovi zaštitni znakovi . Reservoir Dogs (1992) i Pulp Fiction (1994) . Reservoir Dogs je eksperiment konvencija žanrova , dok Pulp Fiction predstavljao pokušaj razbijanja žanrovskih konvencija na humorističan i zajedljiv način .
Pulp Fiction,Quentin Tarantino 1994
Crni i nezavisni film
Početkom 70-ih godina doslo je do nagle pojave takozvanih „blackexplotation „filmova - u tim filmovima glumili su uglavnom crni glumci , u crnim akcijskim koji su vješto prikrivali podtekstualne teme crnog nacionalizma i bunta . Ustvari veliki većinu ovih filmova su producirali Hollywoodski studiji pod kontrolom bijelaca , s namjerom da populariziraju filmove i zarade na prihodu prodaje karata crnoj publici. Filmovi poput Sweet Sweetback Badasssss -Melvina Van Peeblesa (1971) i Shaft - Gordona Parksa (1971). Ova grupa filmova poznata je po nazivom „blackexplotation „ zahvaljujući ekonomskim strategijama filmske industrije i eksplotaciji želje crne publike da se na velikom ekranu vide crna lica .
Nakon toga su došle grupe crnih stvaralaca poznatih pod imenom L.A. škola crnih nezavisnih filmova. Najistaknutiji od njih su bili Charles Burnett, Billy Woodberry, Haile Gerima i Julie Dash. Oslanjajući se na svoje iskustvo u crnoj zajednici i različite političke i društvene diskurse tog vremena uključuju i Crni nacionalizam, pokret za građanska prva , ženski pokret...Ovi filmski stvaraoci tragali su za načinom prezentacije crnačke egzistencije i prikazom stanja crnačke obitelji pod vlasti bjelačkog rasizma i subordinacije. Njihovi filmovi predstavljali su protest protiv forme i sadržaja tradicije kojoj su ih učili. Njihova glavna ambicija je bila da koriste standardni filmski jezik (kompozicije kadra , rezovi fade-in , fade-out , kretnje kamere) da bi predstavili svoje osobno ne-standardno viđenje crnog naroda i njihove kulture u Americi .
Shaft , Gordon Parks 1971
Jim Jarmusch
Jim Jarmusch sa filmom Stranger Than Paradise (1984) napravio je svoj proboj među vodeće američke filmske stvaraoce . Stil ovog filma snimljenog dugim statičnim kadrovima , prepunog otkačenog šarma i suptilnog humora, oličenje je minimalizma . Film je krenuo kao mali projekt koji je omogućio Wim Wanders tako što je Jarmuschu dao zalihe neiskorištene filmske vrpce koje su mu ostale nakon njegovog projekta. Film je postao jedan od najutjecajnijih filmova 80-ih godina .Senzibilitet i stil ovog filma savršeno su se uklapali u financijske okolnosti i ograničenja pod kojim je redatelj morao raditi. Odnos Jarmuscha i Hollywooda postao je irelevantan , jer je Jarmusch sa svakim novim filmom sve više davao do znanja da nije zainteresiran da filmove radi na Hollywoodski način . Rekao je:“Ako profesionalni film košta pet milijuna dolara , onda ja još nikad nisam napravio profesionalni film .“ Činjenica da su Stranger Than Paradise , Down by Law i Mystery Train bili hitovi u drugim zemljama svijeta , Jarmuschu je omogućila da financira svoje filmove i da zaboravi na Hollywood.
Mystery Train , Jim Jarmusch 1989
Mainstream
Mainstream tendencije već su godina prisutne u američkom nezavisnom filmu , nazavisni filmski redatelji su postali institucionalizirani formirajući industriju koja ne funkcionira toliko protiv Hollywooda koliko paralelno s njim . Dvije legitimne industrije mainstream i nezavisna savršeno koegzistiraju .U tom trenutku dijapazon nazavisnih filmova je širok i samo mali broj njih , onih istinskih smjelih , zahtjeva od gledatelja da razlikuje, većina njih se približila
mainstreamu i po naraciji i po stilu . CAA i Fox koji osniva Fox Searchlihgt da bi producirao i distribuirao art filmove, sad predstavljaju nezavisne redatelje kao sto su David Lynch ,Spike Lee, Spike Jonz , P.T.Anderson , Wes Anderson ...
U prošlosti nije bilo popularno glumiti u nekom nezavisnom filmu , dok je danas potpuno drugačije .U prošlosti je bilo moguće snimiti mali film , koji je onda pronalazio svoju publiku posredstvom kritičara i usmenim putem .Danas se sve svodi na marketing i osvajanje prvog mjesta po broju prodanih karata , što predstavlja odraz američke kuture kao polariziranog sistema dobitnika i gubitnika .Isplativost filmova važnija je od njihove umjetničke vrijednosti.
Poput standarde Hollywoodske robe film je postigao svoj vrhunac prije nego što je stigao u kina .Filmovi koji su studiji napravili zbog osvajanja neke nagrade prešli su u domenu onih „nezavisnih“- riječ koja je sad čisti eufemizam za film u produkciji malog.
Mulholland Drive, David Lynch 2001
Summer of Sam ,Spike Lee 1999
Post je objavljen 20.01.2011. u 18:37 sati.