Da... Nisam upala.... Prva reakcija je bila ravnodusnost, zatim plač, onda razbijanje kosa za smece( povrijedih si palac nožni), onda malo zurenja u sunce, sjedenja na klupici na cvjetnom,lucijina zamolba- apolonija samo se nemoj ubit, skupljena snaga za dic se i otic ponovno na mjesto di su ti se svi snovi srusili, pocetak histericnog smjeha, opet ravnodusnost uz smjeh i onda sam poludila i pocela pjevat pjesmice tipa- ovo mi je skola i drugi puta cu pametnije, ili ju ar maj sanšajn maj onli sanšajn, jelo u mekdonalcu, dolazak doma i slusanje metala....
Upala sam na odjel metala... E drugi puta cu drugacije, odradit cu ovo kak spada, zavrsit cu sve 3 godine i necu si nikad u zivotu ovaj jebeni osjecaj vise dopustit.. Kad te nejde onda te nejde.... Fotkat cu i dalje, trudit cu se i dalje kao da i idem na foto odjel, jedino sto necu znat je razvit sama sebi fotke... Al moje razocarenje je duboko ko najdublja jama ne svijetu.. i jbg.... Da su ocjene bile bolje... Da Apolonija nije bila ljeno djete.... Da sam bar glupa pa da znam da ono nemrem jer me priroda takva napravila, al ne....
I jos popravni matematika-.- ....
Post je objavljen 18.06.2009. u 20:19 sati.