Zanimljivo je to koliko se život zna izmjeniti tokom nekog perioda... Nakon faze burnih emocija, reagovanja i učestalih oscilacija u raspoloženju (od frigidnosti ka socijalnom životu do sulude jurnjave za istim), upadoh u fazu opšte letargije i nezainetersovanosti. Ovaj post pišem nakon 14 radnih sati (bez prestanka) i iskreno mi ni najmanje nije ni drago, ni krivo... Sve mi svejedno: i za rok i za obaveze, o studijama da ne govorim...

Sve što me zanima je kad će se dovući još jedan viken da bacim noge o plafon, gurnem mozak u frižider i da mi se moja polovnjača dovuče za vikend i da zajedno cugamo, izlazimo, provodimo vrijeme i znate šta već...

Pitanje koje me muči jeste: Da li veza otupljuje? Da li nakon nekog vremena ta parazitska zavisnost nastala u simbiozi dvije individue postaje bitnija od nekih značajnijih stvari? Da li u toj svojoj vezi postajemo introvertni u odnosu na društvo i stvaran svijet oko sebe?